vlotjes?

India, vol verrassingen.

Delhi, Prahar Ganj is ondertussen al veel rustiger geworden en aan het herstellen van de verwoestende geldzucht door de rijke Indiërs die de wereld wouden imponeren met the ‘Common wealth games’.
Je kan op de foto’s zien hoe het de vorige keer was en nu.
De common wealth games zijn een grote grap. Ik weet niet hoe lang ze bezig zijn geweest met dit te organiseren en Delhi hiervoor klaar te maken, maar ze zijn er niet klaar voor. China kan dit, maar India is hier gewoon het land niet voor. India=corruptiehier kom je niet vooruit. Als je niet constant met je zweep op wacht staat zodanig de mensen doen wat je hen wil doen, dan gebeurt het niet. Beetje zoals onze Yoga leraar die zijn auto in de prak had gereden. Tien maanden heeft hij op zijn auto moeten wachten. Na negen maand was er niets gebeur. De tiende maand is hij elke dag gaan staan in de garage om toe te kijken dat ze werkelijk aan zijn auto werkten. Zoiet, maar dan in India.

De miljoenen touristen die ze verwachtte zijn uitgebleven, het was verbazingwekkend rustig zelfs in Delhi. Toen we naar de cinema gingen kreeg ik het gevoel te lopen in de film ‘I am a legend’ met Will Smith.
Die dag was er een marraton of een fiets koers, afhankelijk welke Indiër je het vraagde. 15000 militairen en veiligheidspersoneel ingezet!! De laan van de cinema was helemaal afgezet met van die oude indische militaire bussen. Ik kreeg het gevoel dat er elk moment een tank zou komen doorrijden of Godzilla met tien wielrenners in zijn muil de de straat zou komen lopen.
Arme sportmannen, al dat zweten zonder toeschouwers.
Goed voor ons, veilig tussen alle geweren, zonder duizend arme Indiërs die willen weten wie we zijn en of we een centje in hun buidel willen droppen.

We hebben dan maar voor de film stopte een heel comlpex iets gedaan. Ijscrème gekocht. Eerst tien minuten zitten proeven, dan gezegd dat we elk twee bollen wouden en een cappuccino. Dan moesten we naar de kassa gaan, betalen en terugkomen voor het werkelijk product, wat helemaal niet was wat we wouden. Terug naar de kassa om meer te betalen en terug naar de ijsjesman. Uiteindelijk erin geslaagd om een ijsje met twee bollen te krijgen en een met een bol, zonder cappuccino. Zalig ijs…
De film, ‘the american’ was een aangename film, maar er was iets raar aan. We denken dat de cinemauitbaters stukken hebben uitgeknipt om het korter te maken. Sommige cuts waren heel bizar en sommige dingen waren totaal niet uitgelegd. Welja, misschien in België nog eens.

De volgende dag, de taxi naar de luchthaven genomen, op tijd. Het vliegtuig genomen, op tijd en op tijd aangekomen. Maak dat mee in India. We stonden perplex. Opgehaald van de luchthaven in Kochi(kerela) en naar het ayurvedisch kliniekje gebracht.

Het is niet helemaal wat we verwacht hadden. We hadden het iets properder verwacht en iets professioneler, maar de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam.
Ik heb al twee super stevige vettige volledig naakt en volledige lichaamsmassages gehad. Zalig, pijnlijk, verkwikkend en uitputtend.
De zee, hier een kwartiertje vandaan, is prachtig. Ik zie het al volledig zitten om een paar dagen met de vissers op te trekken, de zee op, de mangrove in. Visjes, inktvis, krabben en wie weet wat allemaal nog meer.

De mensen zijn hier gelijk meer ontspannen dan in het noorden. Ze zijn interessanter. Ik heb al toffe gesprekken gehad. Wat ik niet echt kan zeggen over noord India.
Maar je moet niet de verkeerde indruk krijgen dat ze in India dom zijn. Dat zeg ik niet.
Het zit em in het verschil van logica en levensopvatting. Ik denk dat dat nog een tijdje gaat duren dat ik India ga verstaan.

Voor de rest aan het uitkijken om terug in België te zijn, over Saartje’s buikje te wrijven…

Veel liefs

Foto’s

van Delhi to Kochi

de weg

Hey hey de zot van India in the air!!!

Weer een stap dichter bij mijn liefste en onze kleine spruit.

India…!!!!
De laatste dagen in Nepal goed ontspannen. Ben me aan het verdiepen in Yoga en pilates.
Ben veel aan het lezen op een traag tempo. Genoten van het mooie uitzicht en de rustige atmosfeer in Narankot. Geslapen in een beschimmelde kamer, in een Japanees hotel, maar met een zalig terras.
We gingen bijna voor elke maaltijd ergens anders eten, in een klein tentje met telkens dezelfde muziekvideo, maar met goed en goedkoop eten.
Elke dag vroeg op voor de zonsopgang, genieten van de dag, en om tien uur in bed.

Dan de bus terug naar Kathmandu. Hobbel de bobbel. Vier vrouwen besloten om zes grote zakken klei -voor hun huizen mee te besmeren- op de bus mee te brengen voor een goed eindje. Probeerde ze een beetje te helpen, maar die zakken waren zeker zestig kilogram of meer. Niet zomaar door ‘sterke’ Simon te verplaatsen. Uiteindelijk moest de zak waar ik aan zat te trekken er nog niet eens af. Heb me maar stil gehouden achteraf.
De weg tussen Baktapur en Kathmandu is er veel op vooruit gegaan. Geen opstopping meegemaakt, maar eens in Kathmandu is het hel.
Die dag nog een zalige koffie gedronken, afscheid genomen van ons lekker eetplaatsje en van Sankar.
Ik heb een mega yoga boek gekocht, ons busticket en dan uitgechilled in te tuin van Yellow GH.
De volgende dag vroeg op 5u45, de taxi naar het busstation, de bus blijkt een half uur later te vertrekken, onze plaatsen blijken achteraan te zijn ipv vooraan of in het midden en de plaatsverdeler een idioot. Het heeft ons een eeuwigheid gekost om uit Kathmandu te geraken en nog veel langer om bij de grens in Sunauli te geraken. Een volle tien uur bus.
Onderweg file gehad omdat er een naakte zot een steen naar een vrachtwagen gooide en iedereen vond het zo fascinerend dat ze allemaal moesten stoppen om te kijken.
Het is nieuwe maan, dus Rada vast. Ik heb ook een dagje geprobeerd. Maar niet eten en alleen limoenwater drinken op zo’n zenuwslopende busdag is niet echt een goed idee. Ik voelde me dan ook echt een vod en ben om acht uur in slaap gevallen in een smerige kamer aan de grens. Ik sta er nog steeds verteld van dat mensen zo’n smerige kamer kunnen verwezenlijken, laat staan durven verhuren. Maar ja, in India en Nepal mag je van niets versteld staan. Btw in Nagarkot was er een super poepsjiek hotel (wel het leek toch zo op het eerste gezicht) en het was uitgebaat enkel door en vooral voor Nepali’s. Maar dat laatste is misschien wel een slecht teken voor de conditie van de slaapkamers.
Wakker geworden deze ochtend, pikke donker, nog een paar keer omgedraaid. Voelde me als een petattenzak met de kracht van een worm. Eindelijk mezelf uit men bed gesleept, aangekondigd aan Rada dat ik moest eten en naar de straat geslenterd. Mezelf in de zon aan de straatkant in een smerig kraam gezet met een lieve Nepalese dikke christelijke mama. Een theetje besteld.
Als de thee er aankwam gevraagd naar eten, maar dan moest de buur komen helpen om te vertalen. Die kreeg het serieus op zijn heupen toen ik vroeg wat bij de andere buren stond te brubbelen en toen ik me probeerde te verduidelijken snauwde hij me af “dat ik hem de les niet moest spellen”. Ik dacht bij mezelf “ gelukkig dat hij gisteren niet de hele dag gevast heeft, anders zou ik mijn neus werkelijk kwijt geweest zijn.” Uiteindelijk een chowmein met ei besteld en rustig opgepeuzeld, met een tweede theetje.
Dan zei madam dat ze een minuutje ging bidden. Geen probleem… Het was alleen twintig minuten later vooraleer ik kon betalen…
De Riksja genomen naar de grensoversteek, goeiendag gezegd aan de grumpige Nepalese paspoortcontroleur, tienduizend vragen van de honderdduizend Indiërs en Nepali’s genegeerd tot aan de Indische paspoortcontroleur, Nepalees geld gewisseld voor een slechte koers, “ke garne” en ons laten leiden door de zalig stoffige en heeeeeeel onwelriekende geur van India.

Op naar de bus, honderd mensen die willen weten waar we naar toe gaan en of we een taxi willen, genegeerd. Eindelijk bij diegenen terechtgekomen die dat voor de bus doen en er een uitgekozen. Zo een met een geschoren kop en zo’n pluimpje op zijn achterhoofd. Waarschijnlijk een zeer heilig iemand. Ofwel was dat de nieuwe steil die de locale kappers hadden geleerd in London en nu uitvoerig uitoefenden. Iedereen bleek zo rond te lopen.
“after ten minutes we leave”, de bus zat nog niet kwart vol, de motor al op volle toeren aan het draaien enkel om de wuziek dvd te laten spelen op vol volume.
Wij keken naar elkaar en dachten “daar gaan we weer, India”
Na tien minuten gevraagd wanneer we vertrekken, “after twenty minutes”. Ikke van mijne tak gemaakt, mijn geld teruggevraagd, zakken gepakt. Ondertussen waren er al twee bussen vertrokken naar Goraktpur… Maar ja, daar stonden we op straat, met ons zakken. Iedereen die ons probeerd te overtuigen om toch die bus te nemen, ‘het is de snelste en de goedkoopste’ en hij vertrekt om 10 uur!! Nog 30 minuten!! Ik vertelde hen dat ze allemaal dikke leugenaars zijn, dat dat mijn probleem is, niet het wachten. Weer op diene bus gekropen en gewacht. De bus beloofde er max 2U3Omin over te doen ipv meer dan drie uur, zoals de andere bussen, maar zoals verwacht hebben we er ook drie uur over gedaan en moesten we nog vijf minuten lopen naar het treinstation.
Onderweg genoten van een PRACHTIGE bollywood film en gelukkig ook van het onophoudelijke verbazingwekkende India.
Naar het treinstation weer honderd mensen genegeerd die ons wouden vervoeren. En eindelijk ons luie gat neergeploft in het smerige station, gelukkig op een relatief proper bankje.
Zoals altijd moeten er dan nieuwsgierige Indiërs hun Engels uitproberen, zeer interessante gesprekken, die altijd erom draaien om me uit te vragen wie Rada is(of vroeger wie jij was)

Mijn yoga boek proberen lezen zonder succes.
Dan uit het station om een massala thee gegaan. Het nam hen meer dan 15 minuten om die thee te maken en in die tijd realiseerde ik me hoe gewoon ik ben geworden aan de smerigheid van India, dat ik in zo’n smerig kot, waar ik aan het wachten was, een thee zou bestellen. Het water kwam uit een handpomp, drie meter van de straat. In de tijd dat ik daar zat, is de afwas daar gebeurd, hebben mensen hun handen en voeten gewassen, zijn er vier koeien gepasseerd( waarvan er een zeek ziek uit zag), twee honden(waarvan een vergezeld van twee pupies die constant aan haar tepels hingen), twee enorme ratten(die er ook niet behoorlijk gezond uitzagen), tienduizend vliegen en honderdduizend mensen!! En DAN kwamen ze me zwarte thee brengen met citroen!!! En blijven beweren dat dat massala thee was. Ben dan gewoon opgestapt. Het was eigenlijk een zalig kwartier geweest, beter dan de thee die ik niet gedronken heb.
Bij het wachten om de straat over te steken, een hooligan koe gezien die alles goed in de mot had. Een groentenkraam dat niet vergezeld was van de verkopen bestorm en haar mond lekker volle teugen gegeven van lekkere tomaten!! Hilarisch.

En de trein was gewoon op tijd!!!!!! Joepie jeeee! Zalig yihaaaa. Nu lekker liggen in 2AC, genoten van de zonsondergang en het platteland van India en een mannelijk geslachtsdeel.
Heb net twee aflevering van een doc over India van de BBC bekeken en ga er nu nog eentje bekijken.
Ondertussen is de “panie bottel” man al twintig keer gepasseerd, de “chips, biscuit” man twaalf keer, de “cold drinks, fruity, mango” man 15 keer en de conducteur gelukkig maar een keer.

Heb ik je al verteld dat er een Nepali die mijn visa voor India wou regelen zei dat er tussen augustus en oktober vier maanden zijn!! Ik dacht “nou, dat is de geschikte man om mijn paspoort an toe te vertrouwen”…..

Laatste dagen Nepal, eerste terug in India

Kathmandu

Hoi hoi!!

Terug in Kathmandu. Het word al een oude bekende.
Het is hier properder, nu er geen 'ivago' stakingen meer zijn en de stad gelukkige af en toe ont-afvalt wordt.
Maandag ons Indisch visum aangevraagd. Verliep redelijk vlot. Lekker ontbijt genomen in de Indische ambassade. Eigen musli meegebracht, verderop in de straat melkthee in een kom besteld, mee naar binnen gebracht en zalig ontbeten.
Hopelijk verloopt het vrijdag ook zo, wanneer ze werkelijk mijn visum overhandigen.

Ondertussen al veel geshopt. Want ben me aant realiseren dat het daar niet goedkoop is in Gent. Dus kleren aan het kopen voor de komende tien jaar. Ook met het oog op ons klein boontje dat er aan komt.

De cursus yoga in vlot verlopen. Het is te zeggen dat ik er leniger en steviger uitgekomen ben. ik voel me een stuk beter.
het examen is feilloos verlopen en nu ben ik klaar om de yoga markt te veroveren in Gent.

Na der cursus nog een beetje gaan wandelen om te genieten van de prachtige natuur in Pokhara. Eerste dag zeiknat geregend, tot op het bot. Tweede dat verbrand door de zon.
Prachtig uitzicht gehad.
Mooi afscheid van Nepal, al is het een beetje met pijn in het hart dat ik ver van alle trekkings gedaan heb. het is hier adembenemend mooi.

Volgende week naar Indië, naar de zee. Het zal raar doen, de zee. Het is een eeuwigheid geleden dat ik die gezien heb.

Geniet van de foto's

2de keer Panchasee

kruiden

Yogin

Doing fine in Nepal.
Love the yoga, the trance dance and the singing boll meditation.
Love the storms. It like the mountains are coming down. The most heavy thunders ever!

Yoga Pokhara

yoga

Yep yoga in Pokhara,

 

Ondertussen is Saartje terug in het land voor diegene die het nog niet weten.

Ik nog niet.

Ik zit terug in Nepal, Pokhara. Volgens sommigen de mooiste plek op aarde. Misschien wel. Maar is de mooiste plek niet waar je geliefden zijn en waar je gelukkig bent?

 

Saar had geen zin in twee maanden Yoga, ik wel. Voor de rest zag ze niet echt de Nepaleese en Indiase cultuur meer zitten. Dus vliegtuigje op en thuis in het goeie oude Belgland.

 

Ik heb ook veel zin om terug te komen. Familie en vrienden te knuffelen en ons Baloetje.

Ja, maar ik ben hier nog niet klaar. En ik zal zowiso nog moeten terugkeren.

Dus nu nog twee maand een yoga teacher opleiding. Tegen het eind ken ik 180 yoga asana’s en kan ik me in elke knoop leggen die je kan bedenken.

Ik zal er niet uitzien als een bodybilder, maar misschien wel als een stevig Auschwitz manneke, dat nog een goeie voorrkaas in zijn achterzak had zitten.

 

 Om zes uur opstaan, tien mintuten de zonnegroet doen, tien asana’s doen en leren, een uur mediteren,mijn neus reinigen met zout water en goed blazen. Dan de rest van mijn lichaam reinigen door verschillende oefeningen toe doen zoals mijn buik op en neer doen gaan en links en recht in circels, in een bundel en zo plat als ik maar kan.

Les voor een uur en dan ontbijt om tien uur.

Relaxen, een stoombadje of modderbad als het echt zonnig is. Wat nu zelden gebeurd in de voormiddag.

Nog een uur yoga oefenen. Om een uur middageten. Rusten en tot drie uur. Nog een uur oefenen. Om vier uur een theetjen waarna ik samen al de asana’s oefen samen met mijn collega yoga teacher in wording, Rada van Zwitserland.

Avond eten om half zeven en dan wat kletsen of lezen, of massage….;)

Voor het slapen gaan nog een uur mediteren en vijf minuten in een kaarsvlam kijken om de ogen te versterken. Slapen…regen, krekels, gekko’s en andere beestjes die trippelen op het dak.

 

In de namiddag observeer ik een beetje de vogels en de bijen die naast mij wonen in een bijenkorf. Elke dag moet denk ik een beetje ruimte gemaakt worden voor de koningin zodanig ze haar kan wassen en een nieuw kleed kan aandoen of misschien wordt het daar telkens net iets te heet, maar elke dag is er een moment dat al de bijen uitvliegen voor tien minuten, zoem zoem in het rond en dan weer binnen. Zeer gezellig als je daar naast zit te lezen. Ik ben nog maar een keer geztoken, dus dat valt mee. Aggressieve buren zijn het niet. Gelukkig dat er niet evenveel wespen zijn als bijen. Want die wespen hier zien er anders wel killers uit Fel geel met zwarte strepen, op zen minst drie keer zo groot als de onze of doker rood en nog groter.

 

Ben enkel maar aangevallen geweest door een enorme kever. Ik hem weer op zijn poten helpen, maar zijn poten bleken heel goede weerhaken te hebben. Daardoor kon ik hem niet van mij krijgen. Dat beest voelde zich bedreigd en probeerde mij te verscheuren mij te verscheuren met zijn slagtanden, maar gelukkig, want ik was er niet gerust in, waren zijn kaken niet sterk genoeg om mijn olifantenvel te versnipperen. Ik ben er gelukkig maar met enkele schrammen vanaf gekomen. Ja, zelfs bloed, door die venijnige poten !

 

Welja tot zover mijn stoere verhalen.

 

Nog drie dagen vooraleer ik een rustdag heb.

 

Vele groetjes

 

Liefs

 

Simon

terug in Nepal

Hoi iedereen!
Ik schrijf je als een spastje en niet langer in naam van twee.
Denk maar niets verkeerd. Alles is dik in orde met de spastjes. De liefde is groot.
De liefde voor India iets minder.

Na drie weken rondtouren in India hadden we er wel genoeg van. De mensen laten je her gewoon niet met gerust. Niet zo fijn.
Ik had het in mijn hoofd gekregen dat ik yoga wou doen in Nepal. We hadden enkel nog een maand visa over en ik wou iets van meerdere maanden doen.
Dus ja, Nepal Pokhara. Hier zit ik dan in dit prachtige oord. Prachtig meer, mooie heuvels en zalig uitzicht over de Himalaya. Ik doe hier een twee maanden opleiding in de yoga in Sadhana yoga centre. Het zijn hier heel lieve mensen, lekker eten en goede yoga met een vol dagprogramma.
Saartje dacht eerst mee te komen maar heeft zich bedacht. Yoga is niet echt haar ding en ze wou me mijn ding laten doen. Ik ben haar daarvoor zo dankbaar. Ik mis haar.

Onze reis met Saartjes ouders, broer en schoonzus was leuk, maar vermoeiend.
Het was tof om met hen te reizen en ons te kunnen verwonderen over de pracht en zotheid van India. Tegelijkertijd hebben we ons lekker kunnen frustreren over de gewiekste Indiërs die ons altijd het leven moeilijk willen maken. Liegen, misverstanden, verkopen, dit dat dit dat , hey brother, hey sir, hey sister, hey uncle, hey my friend….bla bla bla doe you wanne see my shop, do you want a guide, you want this, that…..NO ;)

Wel ja, ze kunnen maar proberen om wat geld in hun zak te krijgen.

Dus nu de rust voor mij.

Ik hoop hier mijn conditie wat op te krikken.

Anna doe dat goed….Bram gij ook….;)
Gelukkige verjaardag Lyssa mijn allerliefste zus waar ik zo blij voor ben…
Gelukkige verjaardag Manu

Dikke kussen

Simon

http://www.sadhana-asanga-yoga.com/
E-mail : yogiasanga@fewanet.com.np
yogiasanga@gmail.com

OR CALL US : +977-061-694041
061-464601

Mobile: +9846078117 and
+9846078118
Je kan me tot de 20 ste nog op dat Belgisch nr bellen.
Maa bel na zeven uur! Betekend voor jullie na 15u15.

Cheers

rondreis india

Lieve vrienden en familie,

de rondreis met de familie is achter de rug. Veel te snel verlopen naar ons goesting, maar ik denk dat we allemaal genoten hebben van de uitzichten, de cultuur en elkaar. (en ook het toilet voor sommigen :)

ik hoop dat de foto's een beetje een idee geven want ik (Saar) heb niet veel zin om te typen op onze laatste dag India.

groetjes en zoen,

Saar en simon

rondreis India

op naar Delhi

Dag allen,

wij zijn ondertussen terug in Darjeeling. Eergisteren afscheid genomen van de familie, de kindjes, Halley en gans het dorp.

De laatste maanden zijn nog wel wat drukker geweest. Simon heeft jullie waarschijnlijk al verteld over de 2 bevallingen en dan hadden we nog enkele antenatale consultaties. 1 Dag is er een superlief koppel gekomen die wilden weten of ze zwanger waren. Hup, test gedaan en inderdaad twas prijs, maar aan hun reactie te zien was dat niet het gewenste resultaat. "Of we geen abortusmiddel hadden"? Mijn reactie toen ze binnenkwamen met een baby van 11 maanden op hun arm "mmm, das wel beetje vroeg" zeker voor hier. Ze vertelden me dat ze zeker 5 jaar wilden wachten voor het volgende spruitje. " Wat doen jullie voor anticonceptie dan?" Ze haalden hun schouders op. Geen anticonceptie dus, ja maar zo werkt da niet he mannen ;) Uiteindelijk vroegen ze of ze geen medicatie in de stad konden kopen bij den apotheker. Na veel bevraag en gedoe wisten we wel dat ze er alletwee achterstonden, dit ging geen gewenst kindje zijn. Ik was bang dat ze junglemedicijnen gingen gebruiken of naar de stad gingen lopen voor medicijnen want hier zijn de apothekers gewoon verkopers zonder medische achtergrond, zonder te weten welke medicatie en in welke dosis. Ik had al van Amanda gehoord dat veel vrouwen hier een ferme bloeding doen omdat ze de traditionele medicijnen gebruiken of de verkeerde dosis nemen. Na wat opzoeking de juiste dosis gevonden en hen uitgelegd dat ze die twee medicijnen moesten kopen en dan terug komen om hun nog eens duidelijk te maken hoe ze in te nemen en wat de complicaties konden zijn. Uiteindelijk is alles goed verlopen.. oef...

Simon heeft ook zijn werk gehad met de tandartsenpraktijk. Er zijn wat kindjes met extra tandjes of tandjes totaal op de verkeerde plek. Zo is er een jongen van 14 jaar met 'vampierentanden' iedereen noemt hem de vampier omdat zijn hoektanden helemaal vanboven stonden en als hij zijn mond dicht doet een vampierenmond heeft. Ahja, hij zat er mee verveeld en Simon heeft ze getrokken. Supersnel en zonder pijn en de jongen was supercontent. Nadien kwamen er nog enkele kindjes met hetzelfde probleem, maar die veel te jong waren. Voor de rest veeeeeeeeel mensen met rotte tanden ( vooral kindjes, miljaar nog nooit zo kraters gezien) en veel abcessen. Simon geniet er duidelijk van en tis een plezier om hem bezig te zien, hoe moeilijk dat het vaak ook is om die rotte stukken er nog uit te trekken.

Merci aan iedereen die ons op onze verjaardag heeft gebeld ( of proberen bellen heeft). Ik had die dag een beetje stress om de cake te bakken zonder eieren en zonder oven :) . Dan maar inventief geweest met stenen en dubbele potten en kmoet zeggen dat het resultaat er nog wel mocht zijn. Twas die dag aan het gieten gieten gieten met bakken uit de lucht maar we hebben het gezellig gehad in ons huisje met de cake, koffie en thee en de paar mensen die we hadden uitgenodigd.

Het kleine schattige huisje waar Simon al eens over verteld heeft, was wel gezellig en ik vond het zeer fijn om ons eigen plekje te hebben na 10 maanden reizen. De laatste dagen heeft Simon een val bedacht om de ratten, die 's nachts me vaak uit mijn slaap hielden, te vangen. Er was al eens eentje gelukt, maar de rest van de bende leek wel nog een ander paar mouwen en veel slimmer. Dus Simon heeft zitten vloeken maar uiteindelijk op 1 nacht 3 van die beesten kunnen vangen. De volgende dag wilden we ze paars kleuren met gentiaan violet maar de kleinste van de hoop zag dat niet echt zitten en is er vandoor gecrossed. De anderen zijn dus paars en Ian zal het wel weten als ze de weg terug naar het huisje hebben gevonden.

Voor de rest hebben we volop genoten van de natuur en vooral Simon van de vele insecten die hier krioelen. Jullie zullen het wel zien aan de foto's.

We verlieten het dorpje met een beetje spijt in het hart maar het was ook wel genoeg geweest. Zo kan het niet verder en we gaan nog eens een goe klapke met Ryan en de rest proberen doen in de hoop dat er iets veranderd en het uiteindelijk toch nog goekomt.

Wij reizen nu dus af naar Delhi om mijn ouders te ontmoeten en het echte India te gaan opsnuiven. Geladen met 3 grote zakken en veeeeeeel te veeeel grief ( jaja, we sleuren ook nog eens 10 kg tandartsengrief mee, waar Saar al serieus haar zegje over gezegd heeft), zullen woensdag hopelijk de trein naar de hoofdstad nemen en nog enkele dagen couchsurfen alvorens veel te veel geld te betalen voor een deftig hotel en eindelijk mijn ouders nog eens in ons armen te kunnen sluiten.

Tot het volgende avontuur.
Dikke zoenen

Saar

foto's

north-india

101_FUJI

Jul2_2010

Motten

Jaaa ik weet het, het is te lang geleden dat ik iets geschreven heb op onze blog.
beter genieten van het leven dan je leven op je blog schrijven en niet te leven: ' ik zit voor de pc punt' juij! maar aan de andere kant is het ook wel leuk om mijn hart eens te luchten en ons avonturen te delen met zij die ik liefheb.

Het verhaal.
Wel, in maart aangekomen in India van Nepal, rechtstreeks naar Darjeeling getrokken, of liever gezegd naar de wolken.
Met ons hoofd in de wolken Ryan ontmoet die hier een klein Ngo tje heeft samen met zijn vrouw Amanda. Samen vrienden werven ze geld in de VS. Zij wonen hier al 8 jaar en hebben hier ondertussen al twee kleine pagatters. Eigenlijk drie, maar het eerste heeft hun na 14 weken verlaten. Dit droevige evenement heeft hun veel dichter bij elkaar gebracht en ook bij de lokale mensen. Zij hebben hun hart hier verloren en geven alles wat ze kunnen om de mensen op vooral medisch vlak te helpen. Eerst hebben ze ongeveer zes jaar denk ik in Daragaun gewoond waar ze een school hebben helpen opbouwen en een gezondheidscentrum. Ze hebben drie gezondheidswerkers opgeleid en vele mensen geholpen met hun verpleegkundige en vroedkundige skils.

Spijtig genoeg als je goede dingen wil doen maak je ook veel vijanden. In die mate dat ze voor hun veiligheid en vooral de veiligheid van de families waar ze met samen werkte het dorp waar ze altijd wouden blijven wonen, moesten verlaten.

Nu wonen ze misschien 100 km verder. Nu leiden ze nieuwe gezondheidswerkers op en zetten ze daar een mobiele kliniek op.

Wij aangekomen in Darjeeling werden gevraagd om hun plaats in Daragaun in te nemen. Eigenlijk doen de plaatselijke gezondheidswerkers het niet goed en moeten wij een beetje de ruimte opvullen tussen nu en hopelijk de nieuw getrainde gezondheidswerkers. Spijtig genoeg hebben ze nog geen nieuwe kandidaten gevonden.

We werden in het dorp heel gastvrij ontvangen bij een familie. Een mooie kamer, lekker eten...zalig.
We helpen in het gezondheidscentrum, maar er komen maar heel weinig mensen. desondanks leren we heel veel over diagnosticeren, over hun cultuur en hun taal.
Om de tijd op te vullen geven we ook les in het kleine schooltje. Wat fantastisch is. Engels, wiskunde, wetenschap,... maar lesgeven aan die kleine sloebers is niet gemakkelijk. Wij spreken hun taal niet, en zij de onze nog minder, maar de taal van de lessen is in Engels, wat ze bijna niet verstaan. Saartje heeft haar al helemaal ontplooit in een goed leerkracht die zelf leerlingen die ver achter zijn privé lesgeeft.Desondanks dat ze in het begin lesgeven maar niets vond. Een heeft ze goed kunnen helpen, een ander is hopeloos. Ik die het lesgeven fantastisch vond, ben nu al heel wat afgezwakt en focus me meer op het medische.

De natuur is hier prachtig. De eerste week heb ik een mooie ontmoeting gehad met vliegende eekhoorns in het mistige bos. Een magisch moment.
Iedereen kookt hier op houd, dus hout kappen is hier een dagelijkse bezigheid waar ik graag mee held. Een beetje beweging doet me goed. Maar houd kappen is verdomd afbeulend voor mij. Wat die gasten hier in een half uur kappen doe ik op drie uur. en wat zij in een keer over de glibberige padjes naar beneden brengen doe ik op zen minst in twee keer. Als ik wandel met hun hout op mijn rug, dan val ik om de vijf stappen. Sinds de regen valt ontplooit de natuur zich hier in een razend tempo. De erwten en de aardappelen zijn al geoogst. De mais en de zwarte cardamom moet nog komen. De kleuren van de bloemen zijn hier ongehoord fel, en de geuren onmogelijk zoet. Een soort bloemen rook als de synthetische geur van banaan.
Alle soorten grote spinnen, super giftige duizendpoten, miljoenpoten, vlinders, motten, sprinkhanen,....verwonderen mij elke dag.

Maar al snel begonnen we ons te frustreren.
De gezondheidswerkers toonden totaal geen interesse om iets te leren terwijl ze antibiotica als snoepen uitdelen, geen stok bijhouden en zo massa's geld in de vuilbak gooien.
De leerkrachten komen de helft van de tijd niet naar school en geven zeer ongestructureerd les. Ze slaan de kindjes voor twee keer niets met hun 'candy' , stok met andere woorden. De Amerikaan, Ian, die daar ook leeft en enkel lesgeeft, blijft ons zeggen dat het veel beter is dan andere scholen. maar wij vinden het maar niets. Met kleine veranderingen zouden ze veeeeeeeeel beter kunnen zijn.

Om mij wat af te leiden heb ik mezelf opgezadeld met het installeren van een watersysteem in de school zodanig dat alle kindjes gemakkelijk hun handen kunnen wassen en misschien, als we nog een veilig filtersysteem vinden, ook veilig kunnen drinken. Daarnaast heb ik wat gezondheidsposters getekend samen met een jongen van het dorp, de bio-hazzard tank hersteld en het watersysteem van het kliniekje hersteld.
Bij de familie thuis heb ik de waterplaats aangenamer gemaakt zodanig dat ze niet in de modder de potten moeten wassen en heb ik zuiverder water naar de keuken gebracht zodanig dat ze niet de hele tijd over en weer moeten lopen met kruikjes om dat water naar de keuken te brengen.

Samen met Saartje en Sam en Amy, die ons enkele weken geleden hebben bezocht, hebben we een medische check-up gedaan van alle kindjes in de school. De meeste kindjes hun mond ziet er meer uit als een kerkhof, zoals Bert het mooi omschreef.
Ze hebben me ook fantastisch geholpen met het is installeren van het watersysteem.

Ondertussen in Ian, de Amerikaan, terug naar Amerika, waardoor we nu in zijn klein blauw hiusje wonen. Lekker gezellig, maar een stuk onpraktischer en onaangenamer. Elke nacht ratten in ons kamer en overal insecten. het is alsof je buiten slaapt, maar gelukkig hebben we een klamboe.

Meer en meer vraag kwam om een tandarts naar het dorp te brengen. Veel mensen hebben abcessen en rotte tanden. Eerst even gezocht, maar zonder veel succes. Ondertussen had ik wel een heel toffe Duitse tandartse leren kennen die hier in Darjeeling sinds twee jaar werkt. Ik had dan het idee om iemand te zoeken in het dorp die kon worden opgeleid als tandarts door haar. Maar dat is ook niet evident. Dus na wat gepeins heb ik mezelf geschoold met behulp van 'where there is no dentist' en twee weken praktijk bij haar. Na die twee weken heb ik me de tools gekocht en ben ik aan de slag in het dorp. Hard werk zo tanden trekken, maar het lukt. En natuurlijk geef ik verdoving, ik ben geen beul. Dus nu trek ik tanden voor een dollar voor wie het kan betalen(anders gratis) en vul ik gaatjes en maak ik tanden proper door de plaque(tattar) te verwijderen. Hierdoor heb ik wel veel meer werk in het gezondheidscentertje.

Terwijl ik in Darjeeling voor tandarts aan het leren was heeft Saartje nog een zware dag gehad met een meisje dat zware epileptische aanvallen kreeg. Samen met vele sterke mannen hebben ze haar naar de weg gedragen voor vier uur(normaal een uur wandelen). Elk uur kreeg ze er een. Ze reageerde nog nauwelijks en gaf elke keer over. Ze hebben haar naar Bidjanbari kliniek(3uur rijden) gebracht, maar we hebben niets meer van haar gehoord. Hopelijk is alles goed.

Deze week ons eerste bevalling gehad. We hadden niet verwacht dat het kindje nu al ging komen, maar op minder dan drie uur was alles achter de rug. Een gezond en schattig baby'tje van 2,6 kg en 46 cm. De mama wel moeten naaien.

Maar drie dagen later kwamen ze ons halen voor de volgende, diegene die we hadden verwacht. Nu zondag was dat. Om tien uur brak haar water en begonnen de weeën. Meisje van 19 jaar was maar een heel kleintje en haar buikje was er een om U tegen te zeggen. Het babytje lag scheef en waarschijnlijk in posterior(sterrekijker). Nog gewacht tot vijf uur, maar er kwam geen vooruitgang. De brancard gaan halen en samen met behulp van vele mannen haar een uur naar beneden gezeuld over de slipperige paadjes en in de regen. Dan kwam er iemand ons halen met een kleun busje. Wij samen met het meisje, twee zussen en de man op weg. Eerst wou de chauffeur nog een hapje eten, dan viel hij stil en dan geraakte hij nog vast met zijn busje in een elektriciteitsdraad die gewoon over de weg lag.
Eerst reden we naar het dichtstbijzijnde kliniekje. Drie uur later, om tien uur kwamen we daar aan. Het zag er verschrikkelijk uit. De kliniek was meer een super interessante insecten zoo dan iets anders. Wel misschien de kliniek der debielen. De zuster kwam ons vertellen dat het niet haar datum was, omdat ze niet perfect wist wanneer ze haar laatste bloeding had gehad. Na wat gereken zei ze dat het enkel voor de twintigste juni was en dat het vandaag de dertiende was. Dus, dit was een valse bevalling. !!!!@@@****+-*-* Wel ja...De slaperige jonge Dr. kwam dan interessant doen en vond ons blijkbaar veel interessanter dan het arme meisje. Uiteindelijk hem ervan kunnen overtuigen dat ze een keizersnede nodig heeft. Maar daar was geen keizersnede mogelijk, dus een half uur verspild. Toch nog een doorverwijzingsbrief gekregen en hup weer op weg. De chauffeur vond roken en muziek blijkbaar interessanter dan iemand verlossen van pijn en stopte dan af en toe om te roken.
Uiteindelijk in Darjeeling aangekomen. allemaal uitgeput en het meisje in veel pijn. De mensen en de dokter in de receptie namen haar gewoon mee vertelden ons om op te hoepelen zonder enige vragen te stellen en zonder enige uitleg. Ik dacht dat ik een moord ging plegen. Maar daar ben ik te mieterig voor.
uiteindelijk heeft ze een bed gekregen en moest ze wachten. 'De Dr. zou komen.'
We konden niets meer doen. Dan maar in de regen naar een hotel gelopen en met veel kwaadheid in slaap gevallen.
De volgende ochtend om elf uur terug gegaan en blijkbaar had ze net de dokter gezien voor het eerst. Ik dacht dat ik nog wat 'fuck-me-nurses' de kop in ging slaan. Mijn tenen groter dan ooit en Saartje trapte er natuurlijk op. Ik kwaad de kliniek uit om wat af te koelen.
Ondertussen bleef Saartje bij het meisje en de zussen. Het meisje kreeg een katheter ingestoken. Dan kwamen ze bloed trekken voor HIV test, maar niet langs de katheter, weer rechtstreeks in de ader. Dan gaven we haar een injectie recht in de ader, niet in de katheter(gat nr 3), zonder enige uitleg wat het was en voor wat het was. Zelfs toen Saartje het vroeg waarvoor het was wouden ze het niet zeggen. Geen dr. die kwam kijken, geen keizersnede, geen geruststellende woorden, geen info, geen hulp....
We ontmoette elkaar weer in ons hotel waar we even instortte.

Wij naar een privé hospitaal om te vragen hoeveel het zou zijn voor een keizersnede en of ze die vandaag konden doen. 500 euro tov bijna niets in het publieke 'slachthuis'. Terug naar het meisje, de "behandelende" dokter gebeld en eindelijk een paar woorden kunnen wisselen. Ze was ondertussen dertig uur in arbeid zonder enige vooruitgang, met waarschijnlijk een te klein bekken en een grote baby die verkeerd lag. De Dokter zei dat hij wat baarmoederhals ontsluitende crème ingebracht had en wou wachten tot de volgende ochtend voor de eventuele vooruitgang. Als er geen vooruitgang was zou hij haar opereren. Wij super verwonderd dat hij haar 48 uur zou laten afzien zonder reden. We eisten dan dat ze op zen minst een infuus moest krijgen om haar vloeistof te onderhouden en met antibiotica. Ze had sinds 30 uur niet meer gegeten, massas overgeven en had om de vijf minuten weeën.
Plotseling veranderde hij zijn gedacht en zei die avond haar te opereren. Wij opgelucht.
Lange uren gewacht, maar de keizersnede is goed verlopen, het is een gezond jongetje geworden en het meisje leeft nog. Ze moet nu nog een week in het slachthuis blijven, maar hier kan je niet anders dan vertrouwen hebben in ....weet ik veel wat.

Morgen gaan we terug naar het dorp. Veel mensen zijn op mij aan het wachten om hun tanden te trekken. En de kindjes missen Saartje.
We voelen ons desondanks de vele frustraties wel meer en meer thuis. We komen goed overeen met onze oudere zusters van de familie. De taal blijft wel moeilijk.

Zo tot zover ons avonturen.


We blijven hier tot begin juli en nemen de trein naar Delhi op 6 juli om op twaalf juli Saartjes ouders en haar broer Jeroen en Sim te onthalen. Dan reizen we nog wat rond in India.

Foto's:

Daragoan

Pics Daragaun, West Bengals, India, nieuwe

Daragaun, West Bengals, India

Daragoan

haidiehoi!

here some news from us. The last 2 weeks we lived in Daragoan, a little village in the nort-east of India. It's a beautiful place between Nepal, Sikkim and West-Bengal.
We met Ryan, one of the founders of the project, in Darjeeling and we immediately liked him : driven, enthusiastic and with a knowledge of about everything you have to know when you're living here :) He gave us a little bit more information about the place where we were heading, gave us directions and there we went.

We stay in a very cosy house where the family gave us a seperate room with even a living room! Bright, big and with a stunning view over the valley. We fell with our butt in the butter, like we say in Flemish :)

The frist day Ian came to Rimbik, the last stop for the jeeps and a 2,5h walk from the village, to pick us up. Ian, an American, lives here already 5 years and is a teacher in the little school. The family we stay with is really nice, currently 3 sisters and 1 brother is living there with their parents. And they make so good food!!!! We really feel welcome.

What do we do in a day? We get up at about 6 o'clock ( it sounds early but it's just a lifestyle :)) we do some housework (wash clothes, clean the room, study some Nepali,...). At 9 o'clock we eat and go to school to give some lessons to the children. The little school has 70 kids, 7 classes and only 4 teachers. I never ever thought I would be patient enough to teach but I like it and on saterday, when there is no school, I mis them already.
So at 12 we have a break and drink tea ( they are really addicted here) and then we do some consultations and if there is still time we teach some more untill 3 o'clock. Then we have a little snack, clean the health post and go home. We do some personal stuff ( reading, resting, studying,....) untill 7 o' clock when it's dinner. Chat a little bit and then go to sleep at about nine o'clock. Time flies by if you're busy!

Now we are back in Darjeeling for a couple of days to buy some medicins and collect some school books. Today we were going to fix our "Permit" for Sikkim. We live just at the border with another state, Sikkim, where tourist have to have a permit, it doesn't cost anything and it's only for 15 days. Now we come first to Darjeeling and then to Silliguri ( where we buy medicin) and it takes us minimum 8 long hours. If we go through Sikkim then it only takes 4 hours. But because we need a permit, and you only get it in the city, we can't take the short way. So we put our nicest face on and asked for a 4 month permit. pfff, was that a mistake! A guy from the office shouted that we can't work on a touristvisa and schould use it to be a tourist and that volunteeringwork is not allowed in the borderarea! and blablablabla... When Simon asked him why that was, he answered that that question was not allowed. TSSSssssss, I saw Simon boiling inside but he stayed so polite. I wanted to shout but we were so scared he would cancel our visa, that we shut our mouth and tried to get a visum for 15 days to get this first back of medicins over the stateborder. This is India with all their rules and no-one knows why, always a suprise here!

sjoef, I'm tired, this is for now folks.

Bigg kiss from the both of us

Haidie,

let me first explain some things in Dutch so I can clear a bit my head. Englishreading people should skip this part and go to the next section :)

okido, dus efkes voor de verduidelijking: we zijn 16 dagen gaan trekken in het Noorden van Nepal. Ons eerste plan was de Langtangtrek: 3 dagen op en 3 dagen naar beneden. Dus de bus op naar Syabrubesi. Dat was ons nogal een belevenis. In het midden van de weg stopt de bus want er ligt een kleine pick-up in het midden van de baan. Wij niet goed wetend wat er gebeurd ons bagage gepakt en beginnen stappen naar de andere kant van het 'accident'. 10talle mensen en een zwerm politie stonden op het voertuig te kijken als ezels op nen kluit. Na wat kleine pogingen van enkelingen om het ding te kantelen, was er vooral veel discussie en de melding dat we maar moesten overstappen op een andere bus die ons ging verder brengen maar waar we weer voor zouden moeten betalen. Terug een hele discussie en 1,5u later vertrekt de bus dan toch met vele mensen in de bus, supergrote zakken vol groenten, bagage, nepalezen en 2 belgen op het dak. Wat was er gebeurd? Een familie had stenen gaan halen voor hun huis te bouwen. De stenen vanachter in de pick-up en de moeder en het kindje zaten er bovenop. Door een verkeerde beweging ofzo is de wagen gekanteld en is het kindje verpletterd door de vallende stenen. Nu, de vader, en bestuurder, wou dat de verzekering alles terugbetaalde van wat hij aan schade had geleden en de wagen mocht niet verplaatst worden tot wanneer dat in orde kwam. Toen wij er voorbij kwamen lag de auto er al 2 dagen en het zag er niet naar uit alsof hij snel verplaatst ging worden. Tis een tragisch feit, maar om alle andere mensen met problemen op te zadelen door hetgene wat er gebeurd is, is een beetje bizar en absoluut onmogelijk in het Westen.

De Langtang was zwaar: steil naar boven, terug naar beneden, sneeuw, glad, warm en vooral overbeladen met een grote trekrugzak op onze ruggen. Iemand uit Kathmandu had ons gezegd dat het enrom duur ging zijn om te slapen en te eten onderweg ( er staan lodges echt om de 5km) dus hadden we besloten om onze tent en kookspullen mee te sleuren, maar das geen lachertje als je een berg van 3800m gaat beklimmen ;). Soit, uiteindelijk was het beetje overbodig gebleken, tis duur trekken hier maar niet zo duur als ze ons gezegd hadden. Soit, uiteindelijk zijn we wel fier om te kunnen zeggen dat we onafhankelijk konden trekken en we geen gids of drager hadden.

Zoals eerder vermeld: ge moet geen doetje zijn om dees te doen. De start was al niet zo fantastisch: tsnot zat al in mijn hoofd. Saar met snottersnietersnater naar boven wat haar beetje trager maakt om naar boven te puffen. Uiteindelijk dat overwonnen maar als we just over de Gosainkundpass waren diarree gekregen en geveld door hoge koorts. Dus dan maar 1,5 dag rust ingelast. Simon had toen een oude trekkerminded Amerikaan tegengekomen die zei dat ik dom ben om geen antibiotica te nemen als je ziek bent op een hoogte van 3700m met geen reddingsmiddelen om naar beneden te gaan. Hij zei : " je kan niet ziek worden op zo'n grote hoogte, je gaat zwak worden en dat kan je niet toelaten want je moet nog superveel verder lopen. Dus zelfs 3 dagen diarree gaan je uitputten en je te neig verzwakken om nog degelijk naar beneden te lopen". Dus hup, voor de 2de keer op 2 maanden tijd AB slikken. Maar twas wel een wondermiddeltje, de ochtend erna voelde ik me fit genoeg om de rugzak te nemen en terug te stappen. We wilden daar ook weg want de avond ervoor was er een groep van 20 fransen toegekomen met nog eens zoveel sherpa's in een mini-hotelletje waar je alles supergoed hoort en waar er maar 1 toilet is = niet grappig als je ziek bent.

Op zo'n trek leer je elkaar ook goed kennen. Ik wandel trager, hij vlugger, ik wil stoppen, hij niet,... ettelijke discussies gehad en nu mogen we wel zeggen dat zo'n trek wel een goeie test is en hoe geduldig je wel bent.

Dus uiteindelijk is ons eerste plan een beetje uitgelopen en hebben we verschillende leuke trekkers ontmoet die ons aanmoedigden om ook de Gosainkund te doen en naar Kathmandu te lopen. Vooral Robin and Lukas, een koppel uit Canada, waren geweldig. Supertijd met ze gehad.

Terug in Kathmandu eerst lekker gaan eten in ons klein lokaal tentje, maar ozo lekker eten. Vonden het zeer spannend om naar de Indische ambassade te gaan voor onze visas want daar hebben we a enkele teleurstellende verhalen over gehoord. Het zit dus zo dat je de eerste keer dat je naar India gaat normaal 6 maanden krijgt, dan moet je het lad uit voor 2 maanden en als je da terugkomt krijg je enkel 3 maanden meer. Voor een studentevisa en werkvisa moet je terug naar je land van herkomst wat in ons geval dikke zever zou zijn als we helemaal overland naar hier zijn gekomen. Soit, wij dus alles mooi ingevuld en afgegeven aan de man achter het raampje. Wij dus 6 maanden aanvragen. Zegt hij doodleuk :" ik geef jullie enkel 3 maanden", wij er alletwee direct opgevlogen "sir, sir, we really need 6 months because our parents come in July !" supersmeken voor iets dat je normaal gezien direct krijgt, tssss... kdenk dat hij zijn machtspositie eens wou laten zien. De dag erna met Indisch visa op zak, terug de bus op naar Bhaktapur, een oude stad net buiten het centrum van Kathmandu. Super mooie huizen, maar in ermbarmelijke staat, allemaal krotten eerste klas. Moest de staat geld vinden om het terug te restaureren, dan zou dit een tweede Venetie kunnen worden!

Na 2 dagen terug naar Kathmandu, waar we onze tickets regelden om naar India te gaan. Die busrit, miljaar... we wilden het in 2 dagen doen want het busverkeer is hier zo'n boeltje en duurt eeuwen om ergens te geraken en is nogal redelijk vermoeiend. Maar onze vriend de ticketverkoper heeft ons toch overtuigd om het op 1 dag te doen. Hij zei: " als alles vlot verloopt dan ben je er op 12 uur", in de Lonely Planet staat 17uur dus ik hield mijn hart vast. Zeker omdat 'vlot verkeer' in Nepal niet echt bestaat. Soit, we zijn uiteindelijk vertrokken om 5u 's morgens en toegekomen aan de grens om 21u. Moesten de maoisten (de communistische partij) niet altijd staken dan hadden we geen 1,5u stilgestaan onderweg en moest de politie niet zo stom zijn ( sorry,maar tis zo) dan hadden we er nog een 1,5u vroeger geweest. De politie stopte onze bus omdat er blijkbaar ergens iemand van de bus was gevallen :/ ik heb geen flauw idee wat dat betekende ( er zat ook niemand op het dak) maar na 1,5 discussie en veel over en weer gebel mocht iedereen terug vertrekken. Nepal, het blijft ons verbazen.

Soit, de volgende dag dus in India terecht gekomen, Darjeeling, en direct ondervonden dat India duurder is dan Nepal. Wonder boven wonder. En heel toevallig een mailtje gekregen van Ryan, van de organisatie waar we gaan werken, dat hij hier ook een paar dagen vertoefd. Dus vandaag hem ontmoet en meer uitleg gekregen over het reilen en zeilen. Hij is bezig met een project op te starten in Kaffer, maar ondervindt nu een beetje problemen met alle regeltjes hier in India, en heeft ons nodig in zijn vorig project in Dargaon waar 2 van de 3 village health workers zouden willen stoppen en hij dus vervanging zoekt. Tot wanneer hij 2 mensen terug heeft kunnen bijscholen zijn wij de vervanging. Tis hyperklein en superbasis maar tzal ons keer goe doen denk ik, terug naar de basis. Als alles goed gaat vertrekken we overmorgen: 5uur met de jeep en dan nog 2,5u wandelen. Het is echt in de middle of nowhere dus de volgende maanden zal er niet veel communicatie zijn. Hoop dat het is wat we zoeken.

oke, I will write a little bit again in English.

For people who don't understand the previous posts, we went trekking in Nepal for 16days. We did the Langtangtrek, went up to Taatopani and crossed the Gosainkund to go to Helambu where we could descent to Kathmandu. For the people who ever did a big trek like this I don't have to tell you that it's hard, painfull and exhausting. We had a lot of discussings between the two of us: he is walking faster, I'm too slow, he doesn't want to take a break, I want to, I want to stay here, he wants to look further,.... you get to know eachother pretty good after a trekking like this ;) My start wasn't really so good: a started walking up with a cold and it's not so pleasant when you go up to 3800m. When we passed the Gosainkund I even had diarree and fever and we had to stop for 1,5 days. Simon met an older American who said I'm stupid if I don't take AB's. So he gave me some and the next morning I felt better and we descented. But this trip was so amazing, there are no words to discribe the beauty of what we saw. And we met great people like Robin and Lukas, living in Canada. Had some fantastic time with them!

After our trek we visited Bhaktapur, old and so beautifull. We think, with some restorations, that it can be the next Venice!
So after some relaxing days we traveled by bus to the border of India: 16 hours on a bus with some delays because of the maoists and because the police thought someone fell from the bus :\ But we survived and arrived 2 days ago in Darjeeling. We met here Ryan from Ecta international, a medical NGO . Tomorrow we leave the city for a very remote place and we gona see if there is work for us. Hope we find what we are looking for.

That's for now, big mail...
wish you all the best and you'll hear from us in some time :)

big kiss,

Saar & Simon

Goodbye Nepal!

Lieve mensjes,

onze tijd in Nepal zit erop, we vertrekken naar India ! spannend!!!! :)

We vertrekken morgenvroeg met de bus naar het grensstadje in het oosten van Nepal en steken hopelijk de 10de de grens over naar het grote India.
Meer info als we uiteindelijk zijn toegekomen.

Nu nog effe belgische frietjes gaan eten met onze Canadese vrienden Robin and Lukas.

dikke warme groetjes,

Saar

bhaktapur

Langtang

Langtang
D1 12u bus! (Truck accident)
to Siabru Beysi (1460)
D2 4u walk to bamboo lodge (1970)
(3h to tatto pani) lunch
3u walk to Rimche (2455) (3 nice
Antwerp girls)
Camping with very nice vieuw
D3 3h to Ghoratabela(2992) (around
many good campingplaces) lunch
3.25h to gompa(3330)
D4 3,30h to Kyanjin gompa(3730)
In Langtan Tibetan mariage and.
met Tom with his Polish girlfriend.
Kyanjin Gompa to top for sunset
(+650m) and back 1,5h
D5 3h up and back tovieuwpoint
gletcier. Bf. 1,5h to Langtang.
Lunch 2,15h to ghoratabela.
Met a nice Frenchemen Cederic.
D6 2,5h Ghoratabela to Rimche (lunch)
1,15 to Sherpaghaau
2,5h to Khamgjim(2235)
D7 1,5h to Shiabru
2h to Goljung(1946) Met a very
kind woman who we have to send
pics (Adres: Maile Gale/Goljung
Gabisa/ward number 7/Paanja
Gode)
D8 3,5hr up to Tatopani
(warme baden)
D9 4,5hr down to Siabru Beysi(1633)
D10 2,5hr up to Siabru Thulo(221)
1,15hr up to Dursagang(2720)
1,45hr up to Danda (3210)
D11 3 hr to chulepathi > lunch
( 3584m)
40 min to Laurebina ( 3900m)
2,15hr to Gosainkund ( 4310m)
D12 1,5hr to vieuwpiont
Cross Laurabiniyak pass(4610 m)
4,5hr to Phedi(3700m)
Very tuff day, Saartje is sick
5min down from Phedi is a good
camping place.
Met the very inspiring American.
D13 Saartje is very ill. We stay in
Phedi.
D14 saartje is better
3 hr to Ghobte (3460m)
Very icy and snowy paths
30 min to Karka > lunch
1,45 hr to Terapati > tea
1,25 hr to Magengoth with
spooky forests and thunder with
hail
D15 2,5 to kerumblabla (noodlelunch)
Goan familietheetje + veel te duur
mes gekocht
4,5 hr to

Sent from my iPod

alweer foto's !

trekking

shops Kathmandu

Pics of Nepal

Nepal, 3 weeks Katmandu

Friendship clininc - Megauli - Chitwan

Chitwan jungle tour

Pokhara

ons klein rondreisje door Nepal

lieve vriendjes en vriendinnetjes , en familie natuurlijk!

sjoef, effe in het nederlands me proberen duidelijk te maken want van dat Engels daar wordt je zo moe van.... :)

Waar te beginnen? Wel we zijn dus ongeveer 3 weken weg uit het lawaaierige Kathmandu. Hup de bus op om eindelijk eens wat echte nepalese cultuur op te snuiven en wat schoons te bewonderen. Dus de toeriestenbus genomen vanaf Kathmandu naar Narangarad en daar proberen de correcte bus te vinden tussen een massa mensen die je dingen willen verkopen, staan te gapen of gewoon interesant willen komen doen. Door onze Nepalese 'basis' taal boven te halen trekken we de aandacht en worden we op de juiste bus gezet tot er een klein ventje wat woorden komt schreeuwen en alle mensen plots naar een andere bus verhuizen. Wat 2 verwonderde Belgen achterlaat. Uiteindelijk bagage terug van het dak en op een andere bus om dan na 20 minuutjes te vertrekken naar onze bestemming, Meghauli. De bussen worden hier letterlijk volgepropt met bagage en mensen ( gelukkig nog geen geiten op mijnen schoot gehad want die worden op het dak gezwierd). Maar van deze momenten genoten om beetje sympathie te wekken door onze nieuw aangeleerde taal te 'spreken'.
We rijden door supermooie kleine dorpjes en staan oog in oog met het echte leven van Nepal. Kleine lemen huisje, vele kleine winkeltjes, bananebomen, akkerlandjes, rijstvelden, vogels a volonte en vele geinteresseerde gezichtjes die ons bruine haren en ozo witte velletje bewonderen. Goed ontvangen in het kleine ziekenhuisje waar we 1 maand zouden vrijwilligen. De omgeving is wondermooi: een jungle in onze achtertuin en de eerste avond waren de nepalese mannen super opgewonden en riepen ons omdat er een neushoorn in onze tuin stond! Allen superverbaasd over de echte natuur dat hier nog gaande is.
Maar al snel bleek dat dit kleine organisatietje geen vrijwilligersprogramma had en we ons heel snel nutteloos voelden omdat er maar 2 uur per dag een super arrogante dokter kwam die de patienten als nummerkes gebruikt en het lijkt alsof hij maar 2 medicijnen kent: antibiotica en een antidepressiemiddel. Khad de kriebels om te werken maar die verdwenen snel als ik zag hoe het daar aan toe ging, mij nog nooit zo nutteloos gevoeld. Op die 10 dagen dat we er uiteindelijk zijn gebleven wel wat interessante dingen gezien : een supergrote wonde in een hand, een borstabces, een bevalling ( ge zou hier voor minder thuis bevallen, zo gruwelijk: naaien zonder verdoven, knippen zonder verdoving, roepen a volonte), vele wratten, tandtrekkingen,... maar we voelden ons letterlijk 2 medische toeriesten en das nu net nie waarvoor ik helemaal de andere kant van de aardbol zit. Dus hebben we daar ons schup afgekuist en hebben we op hun aanraden een ganse dag op de bus gezeten om naar een ander kliniekje te gaan die 60.000 personen zou ondersteunen. " Heel veel werk en bevallingen" hadden ze ons gezegd. Mijn verbazing was dan ook groot toen we hoorden dat de 'kliniek' opengaat om 11u en sluit om 14u! we hebben daar een paar uur gezeten en geen patienten gezien, enkel een TBstaal die de laborant samen met al zijn vrienden aan het onderzoeken was... Twas hier dus nog erger dan het vorige. Nepal heeft een chaotische gezondheidszorgstructuur, en dat is niet het enige... Gisteren hebben we nog enkele westerlingen ontmoet die hier vrijwilligerswerk hadden gedaan en super gedemotiveerd waren. Tis erg om te zeggen maar ik ben blij dat we niet de enige zijn die daar zwaar teleurgesteld over zijn.
Soit, voor de rest was onze ontmoeting met het zuiden van Nepal een supertoffe ervaring. Ashram, de huisvriend van het eerste kliniekje, heeft ons alle mooie plekjes van de omgeving laten zien en alle achtergrondinformatie verteld waar simon zo verzot op is: welke volgels dat hier vliegen, welke bloemekes er nu in dat veldje zo goed geuren, hoe de mensen hier met hun armoede omgaan, wat er allemaal leeft in de jungle,... Samen met hem neushoorns gespot, vogels en een krokodil! En met onze lokale vriend Teko samen op het dak van de bus naar het andere eind van de jungle gereden. Zalig zo de haren in de wind, de zon op onze smoelekes en de mooie velden en kleine dorpjes die langs ons passeerden. Twas niet zo fijn voor de buschaufeur toen een kieken besliste om de wielen eens van naderbij te bekijken. Zo goed als plat kwam het er vanonder tot grote ergernis van de kippenbazin. Na 10 min onderhandelen en wat vieze gezichten en wat afbieden heeft de chauffeur het onderspit moeten delven en 500 roepies moeten afgeven, een superduur kieken voor nepalese normen. Trouwens als je hier een mens vermoord krijg je 10 jaar cel en als je per ongeluk een koe doodt, dan mag je nog enkele jaren meer boeten.
Op onze weg naar het zuidelijk punt een brug te voet moeten oversteken en tot onze grote verbazing een grote krokodil van dichtbij kunnen zien en wat verderop een heuse python! Welcome to the jungle!

ohja, in Mari verbleven we bij een lieve familie die ons echt een week wilden houden. We hebben uiteindelijk nog een dagje langer dan verwacht verbleven omdat het de verjaardag van de zoon was en een traditioneel feestje zagen we wel zitten. Die avond hebben ze me zover gekregen om me in een sari (het traditionele kleed) te hullen en zelfs lipstick op te doen! Toen ze begonnen te zeggen dat ze ons die avond wilden trouwen vond ik het wel welletjes, om simons voetwater te drinken (traditie) had ik nu niet bepaald veel zin... trouwen zullen we mss wel in Belgie doen, op onze manier.

Na onze avonturen bij de kliniekjes toch de beslissing gemaakt om terug een beetje te reizen door dit landje. Onze eerste stop: Sauraha, de toeriestische trekpleister voor jungleliefhebbers. De volgende dag direct vertrokken om een 2daagse jungletocht te doen. Eerst 2 uur een kanotochtje waar 's morgensvroeg alle leven wakker werd. 100den vogels, wondermooi, bambihertjes en krokodillen. Naar mijn goesting soms iets te dicht bij ons bootje maar de gidsen en simon bleven rustig dus ik hiel mijn gilletjes maar binnensmonds. Op onze trektocht door de jungle heel veel afdrukken en stoelgang gevonden van luipaarden, neushoorns, slot beren en zelfs de bengaalse tijger! Echt fijne wandeling door een ongerept stuk natuur en vele vogels, apen, herten enzo gespot maar geen neushoorns van dichtbij. Minder fijn was dat een rode mier het verse vlees van mijn poep wel zag zitten en maar liefst 29 beten zette op 10 minuten tijd. Jeuken mensen, nie normaal! Dus : steek altijd iets onder uw gat als ge in de jungle efkes op uw gemak wilt zitten :)
de tweede dag een megagrote toer gedaan waar we vele Pumba's tegenkwamen ( de wilde wrattezwijnen) en uiteindelijk, op het einde van de dag, de neushoorns. Een moeder en haar 4 jaar oude baby waren net op wandel door het hoge olifantengras, niet echt de veiligste plek om deze dinosaurussen tegen te komen. Mijn en simons benen waren al helemaal wabblie ,zeker toen de baby onrustig begon te rennen naar mammielief. Kdenk dat ik een tijger toch liever van grote hoge veilige afstand zie.

Van de jungle naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Simon had grote verwachtingen, maar bij nader inzien was het meer een religieus disneyland dan een spirituele plaats. Elk land wil de grootse tempel neerpoten op een heilige plek, en dat strookt nu net nie met al hetgene wat buddha verkondigde...
Na 2 daagjes hup de ozorammelige bus op naar Pokhara. Lekker rustig plekje gevonden en de volgende daagjes genoten van de rust, lekker eten en elkaar (want soms kan je effe naast elkaar lopen). Nu net terug van een stevige mooie wandeling van 3 dagen en morgen terug de bus op naar Kathmandu om na, hopelijk, 2dagen aan de Langtangtrek te beginnen.
Vanaf maart zitten we waarschijnlijk in India. We hebben een klein organisatietje gevonden dat village health workers wil opleiden om basis gezondheidszorg te kunnen verlenen en daarvoor hebben ze medische vrijwilligers nodig. We zouden hun dus lessen kunnen geven en ik zou ook kunnen assisteren bij thuisbevallingen, alles waar ik van droom. Veel belovend dus, maar ik hou mijn hart vast na de avonturen hier in Nepal. Moest dit niet lukken gaat simon een opleiding ayurveda studeren en ik, tja, verder zoeken naar organisaties en genieten van wat India te bieden heeft.

pfff, mijn vingers zijn al stijf, ik zeg jullie vaarwel voor nu en kzal beetje warmte van Nepal opsturen om ons belgenlandje doen ontdooien.
En ohja, moest er iemand zin hebben om witloof op te sturen, we zitten in onze witlooffase van dingen die we missen van thuis ;)

zoenen,

Saar

Finally we leave Katmandu! + Pics

So, still in Kathmandu. One more week! Take the whole week language lessons and Saturday we leave for Chituwan, probably.
Probably we will volunteer for one month in the 'friendship clinic' over there. But if we get a better offer for working about pregnancy and neonatal care we will take that.

So the story of the shoemaker continues:
So the when he let my shoes shine he told me about his uncle who was beaten during a strike day and after which people stole his shoe box. He told me how importand it was to have one. Now the only had bags whit little material. People an't see they are shoefixers and when they ask the don't look professional. I experienced this together with him. He asked a tourist with really worn off shoes to fix them, he said 'no'. The guy walked further and meets an other shoemaker with a shoefixingbox and he said 'yes'!
I accompanied him to his home. He appeared to me to be a honest boy, not very clever, which is normal there he only enjoyed 6 months of education. So after meeting his parents I gave them 60 euros in rupees. They where of course very glad, made me food and thee to thank me. He showed me his slum and the budha stoepa which is near his home.
He said he would buy the box that afternoon and that he would come the next morning with his shoebox. But he didn't!
He said the shoebox seller asked now 80 euro! They are not even new. The nephew of the shoefixing-box-seller tried to persuade me to buy his box.I said I didn't want to insult him but there was no hair on my head that thought to give so much money for such a crappy box!
So I said Mousafi (traveler in Hindi - he was born in the train) that I would find him one in Kathmandu. So I went out, a bit frustrated. I wondered in the streets where to go. I asked around, I asked shoemakers and then there was a guy comming with the tippical Nepalese introduction: " hi or namaste, where are you from? o, Belgam?" " No Belgium" " Oyae, Belgium" "yes" I said a bit irritated. " what are you doing?" Well I want to buy a shoefixing box." So he joined me on my search.
An other guy joined us. We went on asking, going to small shops, taking the micro bus to other parts of Kathmandu. I was a bit surprised that two guys helped me on a sunday. They said they went to sachool, so I thought they where a bit bored and enjoyed helping a stranger.
Finlay we ended with the same shoebox-seller where Mousafi would buy his box from!
He asked 8500 rupees (85 euro). The guys where convincing this was the best price and the only seller in Kathmandu. (So if you want to make good money, start a shoe-fixing-box-shop in Katnmadnu - off course bad for the other shoemakers)
He showed me wath was included, indeed a lot and the essentials to be a shoemaker. I don't want to do half work so I asked him to come to the family of Mousafi. Togeteher with the boys and the father of Mousafi I bought the box. Apparently the father had borrowed already 2000 rupees to anothes family to buy medicine! i said him to get the money immediately back otherwise I wouldn't buy the box. The guys helped me a great deal in translating. What convinced me also to buy the full box, was that with this box he could get a permission to work as a shoemaker. Apparently without this license they have to be careful for the police and bad people who just can take there stuff. So I supported them also in buying the license. The license would take max one month.
100 euro, a lot of money to give to a stranger, but hopefully it will bring much more to the family.

After this I went back with the 2 guys. When we are about to separate, they ask me to buy food for there family! I was astonished, disappointed and getting very angry.
They said it was the most normal thing of the world, "every western person would do that after the help they had given!" WTF*#%@)***^^^!!! They asked me to pay 12 euro for oil and rice. They looked not very poor, but even this was not important. I told them if they wanted my money, they just had to say it in the beginning, " don't give service without asking and come afterward with the bill" Now they blamed me to call them 'the bad guys'.....i just walked away..."they shouted that I disappointed them deeply" .....Man I was mad! I burned all day, poor and silly me.

Well the day after Mousafi came with his box, glad and thankful. But since then he came every morning to our room! Little annoying. One day he came with us to Patan and the monkey temple. He kept on giving hints about how poor he is, that he has no TV nor radio and apparently he had to be at home around four while we only arrived around six. He kept on saying he would be beaten by his parents, like it was our fault. So next morning we left him outside the restaurant when he came waving at the door. Saarje felt ill that day so we decided not to go to his family as we had promised. But when we explained he didn't get it and was to self occupied.

So now I don't really now what is going on in his head, but he is starting to get on my nerves, although I still think he is not being stupid on purpose.


...


So few days later now, we are friends again. Yesterday I visited his family, ate with them and helped his sister to relieve her fever.

Last sunday we went walking in the Kings forest park in the north of Kathmandu.
A very steep 2 houre walk to have an astonishing vieuw of the Katmandu valley with its smog, but also in the distance we could see the mounainrages from the Anapurna until the Mount Everest!
When walking back down we where talking a one time standing a bid still, when we suddenly heard a sound about five meters from us like 'wrrrraaaaaa wrchaaaa'!!! The image of a tiger flashed instantaneously in my head. Saartje had the same with a wild boar. We looked at each other and without looking back we ran as fast as possible down the hill. We where terrified. Silly, but tru. I was trembling and couldn't go to far as my legs felt gummy. ;) I am a real hero!
Saartje found herself a stick full of thorns.

Van Nepal, 3 weeks Katmandu

Finally down we asked the park guards what it could be. They said it was probably a tiger. We said he was fooling us, but he kept being very seriously. He said that is why people can't walk alone and are not aloud inside the park after four. We still don't really believe it, maybe it was rather a panther, but still. We find it very annoying we didn't see it, but what would have happened then?


Finally we found a project to work in for one month. We will be working in Chitwan, Meghauli, in the jungle. Its a British founded ngo. They have a little clinic, some healthposts, a watersanitation program, an ambulance and a little education project. http://www.clinic-nepal.org.uk/
We are very curious what it will be like. Hopefully we can use our skills to help them a little, although we can't do much in one month.



Pics

Nepal, 3 weeks Katmandu

Nepal, Kathmandu

Finally arrived on the Indian subcontinent. Glad we have passed Tibet safely and not to expensively. The weather was great in Tibet, no snowstorm which could make our way trough very difficult. Actually, the road is very comfortable. This is a plus point for China, their roads are fantastic. I actually had expected something like Mongolia, but we passed it very smoothly with a Fort Sprinter, or something like that.

Now we are already in Kathmandu since 22 December, celebrated Christmas and New year's eve. Christmas was bit of a dumper because I was already hit by a stomach bug. After 14 years I had to vomit finally. Horrible, but once it was out, I felt much better. Although I was exhausted and three hours later we had to get up for a four ours drive to a river for two days rafting. Great fun, very cold, I felt very good in the boat, but once the adrenaline subsided I felt nauseous again. We had a very cosy evening around the campfire on the riverside. Our guide was a great guy, and together with his pupils we had fun. They sung beautiful Nepalese songs and Anette and Gerald sung funny Dutch songs. Belgium was very poor represented.

The second day rafting was also great, but once we arrived in Kathmandu a new or the old but better developed belly bug hit me. It struck me really hard. So severe cramps, I didn't know where to go. Saartje was already looking for the nearest and best hospital, but luckily I calmed down after 90 minutes, thanx to Saartje, who convinced me to take a pain killer. Farts came from both sides out off me. it was horrible. Saartje erased this evening out of her memory, because it was grose.

New years evening was great fun. We had great food and and danced on a roof top together with the Dutch couple and a English couple. Of course we were surrounded by crazy Nepali dancing boys. As they are not allowed to dance with Nepali girls, they dance together, pretty gaylike, but very funny. Or they bother 'western' girls, not so funny.

So now we have been searching for a proper organization for which we can volunteer. It was bit of a deception. Its just a huge mess in this country. There seems not to be a constructive an cooperative ngo community. Everyone does his own thing. Just like the whole country does. Corruption is everywhere and the puss is the never ending trash on the streets, in the nature and in the holy cows there stomach. The rest gets inhalated by the people who burn the trash.

The plan was to stay here for about seven months, from which six months volunteering. But our search for a cool project is a bit of a disappointment.
So for now we learn first three weeks Nepali language in Kathmandu after which we volunteer for one month in a school and little health post, we hope. There we travel a bit around in Nepal direction North of India.

In India I'll start 15 march with a 3 month course of Ayurveda in Bagsunag village.

Saartje has now a belly bug (vliegentschijt)but apart from diarrhea she feels ok.


Today I joined a Indian refugy from Rajastan to his home. He is a shoemaker, without a shoefixing box. He was being silly already five days. Finally I got my shoes polished by him, after which I felt very sorry for him. So I joined him today to his slum. He lives in a tent, constructed from bamboo and plastic bashes. He lives in a slum of about 800 Indian refugees. 'there is no water in Rajastan'. Finally I gave him the money to buy him a shoebox with all the tools so he looks professional, and not just a boy of 17 with a schoolbag. Now, he says, it will be easier to make money.
Probably silly of me, but what the hack, for me it is so easy. I can't help everyone, but this family will have some more food, including vegetables from now on, I hope.

So everyone, I wish you the very best for 2010, good luck, good health, great fun, much love and tranquility.

cheers