 |
| Nepal, 3 weeks Katmandu |
 |
| Friendship clininc - Megauli - Chitwan |
 |
| Chitwan jungle tour |
 |
| Pokhara |
donderdag 11 februari 2010
donderdag 4 februari 2010
ons klein rondreisje door Nepal
lieve vriendjes en vriendinnetjes , en familie natuurlijk!
sjoef, effe in het nederlands me proberen duidelijk te maken want van dat Engels daar wordt je zo moe van.... :)
Waar te beginnen? Wel we zijn dus ongeveer 3 weken weg uit het lawaaierige Kathmandu. Hup de bus op om eindelijk eens wat echte nepalese cultuur op te snuiven en wat schoons te bewonderen. Dus de toeriestenbus genomen vanaf Kathmandu naar Narangarad en daar proberen de correcte bus te vinden tussen een massa mensen die je dingen willen verkopen, staan te gapen of gewoon interesant willen komen doen. Door onze Nepalese 'basis' taal boven te halen trekken we de aandacht en worden we op de juiste bus gezet tot er een klein ventje wat woorden komt schreeuwen en alle mensen plots naar een andere bus verhuizen. Wat 2 verwonderde Belgen achterlaat. Uiteindelijk bagage terug van het dak en op een andere bus om dan na 20 minuutjes te vertrekken naar onze bestemming, Meghauli. De bussen worden hier letterlijk volgepropt met bagage en mensen ( gelukkig nog geen geiten op mijnen schoot gehad want die worden op het dak gezwierd). Maar van deze momenten genoten om beetje sympathie te wekken door onze nieuw aangeleerde taal te 'spreken'.
We rijden door supermooie kleine dorpjes en staan oog in oog met het echte leven van Nepal. Kleine lemen huisje, vele kleine winkeltjes, bananebomen, akkerlandjes, rijstvelden, vogels a volonte en vele geinteresseerde gezichtjes die ons bruine haren en ozo witte velletje bewonderen. Goed ontvangen in het kleine ziekenhuisje waar we 1 maand zouden vrijwilligen. De omgeving is wondermooi: een jungle in onze achtertuin en de eerste avond waren de nepalese mannen super opgewonden en riepen ons omdat er een neushoorn in onze tuin stond! Allen superverbaasd over de echte natuur dat hier nog gaande is.
Maar al snel bleek dat dit kleine organisatietje geen vrijwilligersprogramma had en we ons heel snel nutteloos voelden omdat er maar 2 uur per dag een super arrogante dokter kwam die de patienten als nummerkes gebruikt en het lijkt alsof hij maar 2 medicijnen kent: antibiotica en een antidepressiemiddel. Khad de kriebels om te werken maar die verdwenen snel als ik zag hoe het daar aan toe ging, mij nog nooit zo nutteloos gevoeld. Op die 10 dagen dat we er uiteindelijk zijn gebleven wel wat interessante dingen gezien : een supergrote wonde in een hand, een borstabces, een bevalling ( ge zou hier voor minder thuis bevallen, zo gruwelijk: naaien zonder verdoven, knippen zonder verdoving, roepen a volonte), vele wratten, tandtrekkingen,... maar we voelden ons letterlijk 2 medische toeriesten en das nu net nie waarvoor ik helemaal de andere kant van de aardbol zit. Dus hebben we daar ons schup afgekuist en hebben we op hun aanraden een ganse dag op de bus gezeten om naar een ander kliniekje te gaan die 60.000 personen zou ondersteunen. " Heel veel werk en bevallingen" hadden ze ons gezegd. Mijn verbazing was dan ook groot toen we hoorden dat de 'kliniek' opengaat om 11u en sluit om 14u! we hebben daar een paar uur gezeten en geen patienten gezien, enkel een TBstaal die de laborant samen met al zijn vrienden aan het onderzoeken was... Twas hier dus nog erger dan het vorige. Nepal heeft een chaotische gezondheidszorgstructuur, en dat is niet het enige... Gisteren hebben we nog enkele westerlingen ontmoet die hier vrijwilligerswerk hadden gedaan en super gedemotiveerd waren. Tis erg om te zeggen maar ik ben blij dat we niet de enige zijn die daar zwaar teleurgesteld over zijn.
Soit, voor de rest was onze ontmoeting met het zuiden van Nepal een supertoffe ervaring. Ashram, de huisvriend van het eerste kliniekje, heeft ons alle mooie plekjes van de omgeving laten zien en alle achtergrondinformatie verteld waar simon zo verzot op is: welke volgels dat hier vliegen, welke bloemekes er nu in dat veldje zo goed geuren, hoe de mensen hier met hun armoede omgaan, wat er allemaal leeft in de jungle,... Samen met hem neushoorns gespot, vogels en een krokodil! En met onze lokale vriend Teko samen op het dak van de bus naar het andere eind van de jungle gereden. Zalig zo de haren in de wind, de zon op onze smoelekes en de mooie velden en kleine dorpjes die langs ons passeerden. Twas niet zo fijn voor de buschaufeur toen een kieken besliste om de wielen eens van naderbij te bekijken. Zo goed als plat kwam het er vanonder tot grote ergernis van de kippenbazin. Na 10 min onderhandelen en wat vieze gezichten en wat afbieden heeft de chauffeur het onderspit moeten delven en 500 roepies moeten afgeven, een superduur kieken voor nepalese normen. Trouwens als je hier een mens vermoord krijg je 10 jaar cel en als je per ongeluk een koe doodt, dan mag je nog enkele jaren meer boeten.
Op onze weg naar het zuidelijk punt een brug te voet moeten oversteken en tot onze grote verbazing een grote krokodil van dichtbij kunnen zien en wat verderop een heuse python! Welcome to the jungle!
ohja, in Mari verbleven we bij een lieve familie die ons echt een week wilden houden. We hebben uiteindelijk nog een dagje langer dan verwacht verbleven omdat het de verjaardag van de zoon was en een traditioneel feestje zagen we wel zitten. Die avond hebben ze me zover gekregen om me in een sari (het traditionele kleed) te hullen en zelfs lipstick op te doen! Toen ze begonnen te zeggen dat ze ons die avond wilden trouwen vond ik het wel welletjes, om simons voetwater te drinken (traditie) had ik nu niet bepaald veel zin... trouwen zullen we mss wel in Belgie doen, op onze manier.
Na onze avonturen bij de kliniekjes toch de beslissing gemaakt om terug een beetje te reizen door dit landje. Onze eerste stop: Sauraha, de toeriestische trekpleister voor jungleliefhebbers. De volgende dag direct vertrokken om een 2daagse jungletocht te doen. Eerst 2 uur een kanotochtje waar 's morgensvroeg alle leven wakker werd. 100den vogels, wondermooi, bambihertjes en krokodillen. Naar mijn goesting soms iets te dicht bij ons bootje maar de gidsen en simon bleven rustig dus ik hiel mijn gilletjes maar binnensmonds. Op onze trektocht door de jungle heel veel afdrukken en stoelgang gevonden van luipaarden, neushoorns, slot beren en zelfs de bengaalse tijger! Echt fijne wandeling door een ongerept stuk natuur en vele vogels, apen, herten enzo gespot maar geen neushoorns van dichtbij. Minder fijn was dat een rode mier het verse vlees van mijn poep wel zag zitten en maar liefst 29 beten zette op 10 minuten tijd. Jeuken mensen, nie normaal! Dus : steek altijd iets onder uw gat als ge in de jungle efkes op uw gemak wilt zitten :)
de tweede dag een megagrote toer gedaan waar we vele Pumba's tegenkwamen ( de wilde wrattezwijnen) en uiteindelijk, op het einde van de dag, de neushoorns. Een moeder en haar 4 jaar oude baby waren net op wandel door het hoge olifantengras, niet echt de veiligste plek om deze dinosaurussen tegen te komen. Mijn en simons benen waren al helemaal wabblie ,zeker toen de baby onrustig begon te rennen naar mammielief. Kdenk dat ik een tijger toch liever van grote hoge veilige afstand zie.
Van de jungle naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Simon had grote verwachtingen, maar bij nader inzien was het meer een religieus disneyland dan een spirituele plaats. Elk land wil de grootse tempel neerpoten op een heilige plek, en dat strookt nu net nie met al hetgene wat buddha verkondigde...
Na 2 daagjes hup de ozorammelige bus op naar Pokhara. Lekker rustig plekje gevonden en de volgende daagjes genoten van de rust, lekker eten en elkaar (want soms kan je effe naast elkaar lopen). Nu net terug van een stevige mooie wandeling van 3 dagen en morgen terug de bus op naar Kathmandu om na, hopelijk, 2dagen aan de Langtangtrek te beginnen.
Vanaf maart zitten we waarschijnlijk in India. We hebben een klein organisatietje gevonden dat village health workers wil opleiden om basis gezondheidszorg te kunnen verlenen en daarvoor hebben ze medische vrijwilligers nodig. We zouden hun dus lessen kunnen geven en ik zou ook kunnen assisteren bij thuisbevallingen, alles waar ik van droom. Veel belovend dus, maar ik hou mijn hart vast na de avonturen hier in Nepal. Moest dit niet lukken gaat simon een opleiding ayurveda studeren en ik, tja, verder zoeken naar organisaties en genieten van wat India te bieden heeft.
pfff, mijn vingers zijn al stijf, ik zeg jullie vaarwel voor nu en kzal beetje warmte van Nepal opsturen om ons belgenlandje doen ontdooien.
En ohja, moest er iemand zin hebben om witloof op te sturen, we zitten in onze witlooffase van dingen die we missen van thuis ;)
zoenen,
Saar
sjoef, effe in het nederlands me proberen duidelijk te maken want van dat Engels daar wordt je zo moe van.... :)
Waar te beginnen? Wel we zijn dus ongeveer 3 weken weg uit het lawaaierige Kathmandu. Hup de bus op om eindelijk eens wat echte nepalese cultuur op te snuiven en wat schoons te bewonderen. Dus de toeriestenbus genomen vanaf Kathmandu naar Narangarad en daar proberen de correcte bus te vinden tussen een massa mensen die je dingen willen verkopen, staan te gapen of gewoon interesant willen komen doen. Door onze Nepalese 'basis' taal boven te halen trekken we de aandacht en worden we op de juiste bus gezet tot er een klein ventje wat woorden komt schreeuwen en alle mensen plots naar een andere bus verhuizen. Wat 2 verwonderde Belgen achterlaat. Uiteindelijk bagage terug van het dak en op een andere bus om dan na 20 minuutjes te vertrekken naar onze bestemming, Meghauli. De bussen worden hier letterlijk volgepropt met bagage en mensen ( gelukkig nog geen geiten op mijnen schoot gehad want die worden op het dak gezwierd). Maar van deze momenten genoten om beetje sympathie te wekken door onze nieuw aangeleerde taal te 'spreken'.
We rijden door supermooie kleine dorpjes en staan oog in oog met het echte leven van Nepal. Kleine lemen huisje, vele kleine winkeltjes, bananebomen, akkerlandjes, rijstvelden, vogels a volonte en vele geinteresseerde gezichtjes die ons bruine haren en ozo witte velletje bewonderen. Goed ontvangen in het kleine ziekenhuisje waar we 1 maand zouden vrijwilligen. De omgeving is wondermooi: een jungle in onze achtertuin en de eerste avond waren de nepalese mannen super opgewonden en riepen ons omdat er een neushoorn in onze tuin stond! Allen superverbaasd over de echte natuur dat hier nog gaande is.
Maar al snel bleek dat dit kleine organisatietje geen vrijwilligersprogramma had en we ons heel snel nutteloos voelden omdat er maar 2 uur per dag een super arrogante dokter kwam die de patienten als nummerkes gebruikt en het lijkt alsof hij maar 2 medicijnen kent: antibiotica en een antidepressiemiddel. Khad de kriebels om te werken maar die verdwenen snel als ik zag hoe het daar aan toe ging, mij nog nooit zo nutteloos gevoeld. Op die 10 dagen dat we er uiteindelijk zijn gebleven wel wat interessante dingen gezien : een supergrote wonde in een hand, een borstabces, een bevalling ( ge zou hier voor minder thuis bevallen, zo gruwelijk: naaien zonder verdoven, knippen zonder verdoving, roepen a volonte), vele wratten, tandtrekkingen,... maar we voelden ons letterlijk 2 medische toeriesten en das nu net nie waarvoor ik helemaal de andere kant van de aardbol zit. Dus hebben we daar ons schup afgekuist en hebben we op hun aanraden een ganse dag op de bus gezeten om naar een ander kliniekje te gaan die 60.000 personen zou ondersteunen. " Heel veel werk en bevallingen" hadden ze ons gezegd. Mijn verbazing was dan ook groot toen we hoorden dat de 'kliniek' opengaat om 11u en sluit om 14u! we hebben daar een paar uur gezeten en geen patienten gezien, enkel een TBstaal die de laborant samen met al zijn vrienden aan het onderzoeken was... Twas hier dus nog erger dan het vorige. Nepal heeft een chaotische gezondheidszorgstructuur, en dat is niet het enige... Gisteren hebben we nog enkele westerlingen ontmoet die hier vrijwilligerswerk hadden gedaan en super gedemotiveerd waren. Tis erg om te zeggen maar ik ben blij dat we niet de enige zijn die daar zwaar teleurgesteld over zijn.
Soit, voor de rest was onze ontmoeting met het zuiden van Nepal een supertoffe ervaring. Ashram, de huisvriend van het eerste kliniekje, heeft ons alle mooie plekjes van de omgeving laten zien en alle achtergrondinformatie verteld waar simon zo verzot op is: welke volgels dat hier vliegen, welke bloemekes er nu in dat veldje zo goed geuren, hoe de mensen hier met hun armoede omgaan, wat er allemaal leeft in de jungle,... Samen met hem neushoorns gespot, vogels en een krokodil! En met onze lokale vriend Teko samen op het dak van de bus naar het andere eind van de jungle gereden. Zalig zo de haren in de wind, de zon op onze smoelekes en de mooie velden en kleine dorpjes die langs ons passeerden. Twas niet zo fijn voor de buschaufeur toen een kieken besliste om de wielen eens van naderbij te bekijken. Zo goed als plat kwam het er vanonder tot grote ergernis van de kippenbazin. Na 10 min onderhandelen en wat vieze gezichten en wat afbieden heeft de chauffeur het onderspit moeten delven en 500 roepies moeten afgeven, een superduur kieken voor nepalese normen. Trouwens als je hier een mens vermoord krijg je 10 jaar cel en als je per ongeluk een koe doodt, dan mag je nog enkele jaren meer boeten.
Op onze weg naar het zuidelijk punt een brug te voet moeten oversteken en tot onze grote verbazing een grote krokodil van dichtbij kunnen zien en wat verderop een heuse python! Welcome to the jungle!
ohja, in Mari verbleven we bij een lieve familie die ons echt een week wilden houden. We hebben uiteindelijk nog een dagje langer dan verwacht verbleven omdat het de verjaardag van de zoon was en een traditioneel feestje zagen we wel zitten. Die avond hebben ze me zover gekregen om me in een sari (het traditionele kleed) te hullen en zelfs lipstick op te doen! Toen ze begonnen te zeggen dat ze ons die avond wilden trouwen vond ik het wel welletjes, om simons voetwater te drinken (traditie) had ik nu niet bepaald veel zin... trouwen zullen we mss wel in Belgie doen, op onze manier.
Na onze avonturen bij de kliniekjes toch de beslissing gemaakt om terug een beetje te reizen door dit landje. Onze eerste stop: Sauraha, de toeriestische trekpleister voor jungleliefhebbers. De volgende dag direct vertrokken om een 2daagse jungletocht te doen. Eerst 2 uur een kanotochtje waar 's morgensvroeg alle leven wakker werd. 100den vogels, wondermooi, bambihertjes en krokodillen. Naar mijn goesting soms iets te dicht bij ons bootje maar de gidsen en simon bleven rustig dus ik hiel mijn gilletjes maar binnensmonds. Op onze trektocht door de jungle heel veel afdrukken en stoelgang gevonden van luipaarden, neushoorns, slot beren en zelfs de bengaalse tijger! Echt fijne wandeling door een ongerept stuk natuur en vele vogels, apen, herten enzo gespot maar geen neushoorns van dichtbij. Minder fijn was dat een rode mier het verse vlees van mijn poep wel zag zitten en maar liefst 29 beten zette op 10 minuten tijd. Jeuken mensen, nie normaal! Dus : steek altijd iets onder uw gat als ge in de jungle efkes op uw gemak wilt zitten :)
de tweede dag een megagrote toer gedaan waar we vele Pumba's tegenkwamen ( de wilde wrattezwijnen) en uiteindelijk, op het einde van de dag, de neushoorns. Een moeder en haar 4 jaar oude baby waren net op wandel door het hoge olifantengras, niet echt de veiligste plek om deze dinosaurussen tegen te komen. Mijn en simons benen waren al helemaal wabblie ,zeker toen de baby onrustig begon te rennen naar mammielief. Kdenk dat ik een tijger toch liever van grote hoge veilige afstand zie.
Van de jungle naar Lumbini, de geboorteplaats van Buddha. Simon had grote verwachtingen, maar bij nader inzien was het meer een religieus disneyland dan een spirituele plaats. Elk land wil de grootse tempel neerpoten op een heilige plek, en dat strookt nu net nie met al hetgene wat buddha verkondigde...
Na 2 daagjes hup de ozorammelige bus op naar Pokhara. Lekker rustig plekje gevonden en de volgende daagjes genoten van de rust, lekker eten en elkaar (want soms kan je effe naast elkaar lopen). Nu net terug van een stevige mooie wandeling van 3 dagen en morgen terug de bus op naar Kathmandu om na, hopelijk, 2dagen aan de Langtangtrek te beginnen.
Vanaf maart zitten we waarschijnlijk in India. We hebben een klein organisatietje gevonden dat village health workers wil opleiden om basis gezondheidszorg te kunnen verlenen en daarvoor hebben ze medische vrijwilligers nodig. We zouden hun dus lessen kunnen geven en ik zou ook kunnen assisteren bij thuisbevallingen, alles waar ik van droom. Veel belovend dus, maar ik hou mijn hart vast na de avonturen hier in Nepal. Moest dit niet lukken gaat simon een opleiding ayurveda studeren en ik, tja, verder zoeken naar organisaties en genieten van wat India te bieden heeft.
pfff, mijn vingers zijn al stijf, ik zeg jullie vaarwel voor nu en kzal beetje warmte van Nepal opsturen om ons belgenlandje doen ontdooien.
En ohja, moest er iemand zin hebben om witloof op te sturen, we zitten in onze witlooffase van dingen die we missen van thuis ;)
zoenen,
Saar
Abonneren op:
Posts (Atom)
