op naar Delhi

Dag allen,

wij zijn ondertussen terug in Darjeeling. Eergisteren afscheid genomen van de familie, de kindjes, Halley en gans het dorp.

De laatste maanden zijn nog wel wat drukker geweest. Simon heeft jullie waarschijnlijk al verteld over de 2 bevallingen en dan hadden we nog enkele antenatale consultaties. 1 Dag is er een superlief koppel gekomen die wilden weten of ze zwanger waren. Hup, test gedaan en inderdaad twas prijs, maar aan hun reactie te zien was dat niet het gewenste resultaat. "Of we geen abortusmiddel hadden"? Mijn reactie toen ze binnenkwamen met een baby van 11 maanden op hun arm "mmm, das wel beetje vroeg" zeker voor hier. Ze vertelden me dat ze zeker 5 jaar wilden wachten voor het volgende spruitje. " Wat doen jullie voor anticonceptie dan?" Ze haalden hun schouders op. Geen anticonceptie dus, ja maar zo werkt da niet he mannen ;) Uiteindelijk vroegen ze of ze geen medicatie in de stad konden kopen bij den apotheker. Na veel bevraag en gedoe wisten we wel dat ze er alletwee achterstonden, dit ging geen gewenst kindje zijn. Ik was bang dat ze junglemedicijnen gingen gebruiken of naar de stad gingen lopen voor medicijnen want hier zijn de apothekers gewoon verkopers zonder medische achtergrond, zonder te weten welke medicatie en in welke dosis. Ik had al van Amanda gehoord dat veel vrouwen hier een ferme bloeding doen omdat ze de traditionele medicijnen gebruiken of de verkeerde dosis nemen. Na wat opzoeking de juiste dosis gevonden en hen uitgelegd dat ze die twee medicijnen moesten kopen en dan terug komen om hun nog eens duidelijk te maken hoe ze in te nemen en wat de complicaties konden zijn. Uiteindelijk is alles goed verlopen.. oef...

Simon heeft ook zijn werk gehad met de tandartsenpraktijk. Er zijn wat kindjes met extra tandjes of tandjes totaal op de verkeerde plek. Zo is er een jongen van 14 jaar met 'vampierentanden' iedereen noemt hem de vampier omdat zijn hoektanden helemaal vanboven stonden en als hij zijn mond dicht doet een vampierenmond heeft. Ahja, hij zat er mee verveeld en Simon heeft ze getrokken. Supersnel en zonder pijn en de jongen was supercontent. Nadien kwamen er nog enkele kindjes met hetzelfde probleem, maar die veel te jong waren. Voor de rest veeeeeeeeel mensen met rotte tanden ( vooral kindjes, miljaar nog nooit zo kraters gezien) en veel abcessen. Simon geniet er duidelijk van en tis een plezier om hem bezig te zien, hoe moeilijk dat het vaak ook is om die rotte stukken er nog uit te trekken.

Merci aan iedereen die ons op onze verjaardag heeft gebeld ( of proberen bellen heeft). Ik had die dag een beetje stress om de cake te bakken zonder eieren en zonder oven :) . Dan maar inventief geweest met stenen en dubbele potten en kmoet zeggen dat het resultaat er nog wel mocht zijn. Twas die dag aan het gieten gieten gieten met bakken uit de lucht maar we hebben het gezellig gehad in ons huisje met de cake, koffie en thee en de paar mensen die we hadden uitgenodigd.

Het kleine schattige huisje waar Simon al eens over verteld heeft, was wel gezellig en ik vond het zeer fijn om ons eigen plekje te hebben na 10 maanden reizen. De laatste dagen heeft Simon een val bedacht om de ratten, die 's nachts me vaak uit mijn slaap hielden, te vangen. Er was al eens eentje gelukt, maar de rest van de bende leek wel nog een ander paar mouwen en veel slimmer. Dus Simon heeft zitten vloeken maar uiteindelijk op 1 nacht 3 van die beesten kunnen vangen. De volgende dag wilden we ze paars kleuren met gentiaan violet maar de kleinste van de hoop zag dat niet echt zitten en is er vandoor gecrossed. De anderen zijn dus paars en Ian zal het wel weten als ze de weg terug naar het huisje hebben gevonden.

Voor de rest hebben we volop genoten van de natuur en vooral Simon van de vele insecten die hier krioelen. Jullie zullen het wel zien aan de foto's.

We verlieten het dorpje met een beetje spijt in het hart maar het was ook wel genoeg geweest. Zo kan het niet verder en we gaan nog eens een goe klapke met Ryan en de rest proberen doen in de hoop dat er iets veranderd en het uiteindelijk toch nog goekomt.

Wij reizen nu dus af naar Delhi om mijn ouders te ontmoeten en het echte India te gaan opsnuiven. Geladen met 3 grote zakken en veeeeeeel te veeeel grief ( jaja, we sleuren ook nog eens 10 kg tandartsengrief mee, waar Saar al serieus haar zegje over gezegd heeft), zullen woensdag hopelijk de trein naar de hoofdstad nemen en nog enkele dagen couchsurfen alvorens veel te veel geld te betalen voor een deftig hotel en eindelijk mijn ouders nog eens in ons armen te kunnen sluiten.

Tot het volgende avontuur.
Dikke zoenen

Saar