beter genieten van het leven dan je leven op je blog schrijven en niet te leven: ' ik zit voor de pc punt' juij! maar aan de andere kant is het ook wel leuk om mijn hart eens te luchten en ons avonturen te delen met zij die ik liefheb.
Het verhaal.
Wel, in maart aangekomen in India van Nepal, rechtstreeks naar Darjeeling getrokken, of liever gezegd naar de wolken.
Met ons hoofd in de wolken Ryan ontmoet die hier een klein Ngo tje heeft samen met zijn vrouw Amanda. Samen vrienden werven ze geld in de VS. Zij wonen hier al 8 jaar en hebben hier ondertussen al twee kleine pagatters. Eigenlijk drie, maar het eerste heeft hun na 14 weken verlaten. Dit droevige evenement heeft hun veel dichter bij elkaar gebracht en ook bij de lokale mensen. Zij hebben hun hart hier verloren en geven alles wat ze kunnen om de mensen op vooral medisch vlak te helpen. Eerst hebben ze ongeveer zes jaar denk ik in Daragaun gewoond waar ze een school hebben helpen opbouwen en een gezondheidscentrum. Ze hebben drie gezondheidswerkers opgeleid en vele mensen geholpen met hun verpleegkundige en vroedkundige skils.
Spijtig genoeg als je goede dingen wil doen maak je ook veel vijanden. In die mate dat ze voor hun veiligheid en vooral de veiligheid van de families waar ze met samen werkte het dorp waar ze altijd wouden blijven wonen, moesten verlaten.
Nu wonen ze misschien 100 km verder. Nu leiden ze nieuwe gezondheidswerkers op en zetten ze daar een mobiele kliniek op.
Wij aangekomen in Darjeeling werden gevraagd om hun plaats in Daragaun in te nemen. Eigenlijk doen de plaatselijke gezondheidswerkers het niet goed en moeten wij een beetje de ruimte opvullen tussen nu en hopelijk de nieuw getrainde gezondheidswerkers. Spijtig genoeg hebben ze nog geen nieuwe kandidaten gevonden.
We werden in het dorp heel gastvrij ontvangen bij een familie. Een mooie kamer, lekker eten...zalig.
We helpen in het gezondheidscentrum, maar er komen maar heel weinig mensen. desondanks leren we heel veel over diagnosticeren, over hun cultuur en hun taal.
Om de tijd op te vullen geven we ook les in het kleine schooltje. Wat fantastisch is. Engels, wiskunde, wetenschap,... maar lesgeven aan die kleine sloebers is niet gemakkelijk. Wij spreken hun taal niet, en zij de onze nog minder, maar de taal van de lessen is in Engels, wat ze bijna niet verstaan. Saartje heeft haar al helemaal ontplooit in een goed leerkracht die zelf leerlingen die ver achter zijn privé lesgeeft.Desondanks dat ze in het begin lesgeven maar niets vond. Een heeft ze goed kunnen helpen, een ander is hopeloos. Ik die het lesgeven fantastisch vond, ben nu al heel wat afgezwakt en focus me meer op het medische.
De natuur is hier prachtig. De eerste week heb ik een mooie ontmoeting gehad met vliegende eekhoorns in het mistige bos. Een magisch moment.
Iedereen kookt hier op houd, dus hout kappen is hier een dagelijkse bezigheid waar ik graag mee held. Een beetje beweging doet me goed. Maar houd kappen is verdomd afbeulend voor mij. Wat die gasten hier in een half uur kappen doe ik op drie uur. en wat zij in een keer over de glibberige padjes naar beneden brengen doe ik op zen minst in twee keer. Als ik wandel met hun hout op mijn rug, dan val ik om de vijf stappen. Sinds de regen valt ontplooit de natuur zich hier in een razend tempo. De erwten en de aardappelen zijn al geoogst. De mais en de zwarte cardamom moet nog komen. De kleuren van de bloemen zijn hier ongehoord fel, en de geuren onmogelijk zoet. Een soort bloemen rook als de synthetische geur van banaan.
Alle soorten grote spinnen, super giftige duizendpoten, miljoenpoten, vlinders, motten, sprinkhanen,....verwonderen mij elke dag.
Maar al snel begonnen we ons te frustreren.
De gezondheidswerkers toonden totaal geen interesse om iets te leren terwijl ze antibiotica als snoepen uitdelen, geen stok bijhouden en zo massa's geld in de vuilbak gooien.
De leerkrachten komen de helft van de tijd niet naar school en geven zeer ongestructureerd les. Ze slaan de kindjes voor twee keer niets met hun 'candy' , stok met andere woorden. De Amerikaan, Ian, die daar ook leeft en enkel lesgeeft, blijft ons zeggen dat het veel beter is dan andere scholen. maar wij vinden het maar niets. Met kleine veranderingen zouden ze veeeeeeeeel beter kunnen zijn.
Om mij wat af te leiden heb ik mezelf opgezadeld met het installeren van een watersysteem in de school zodanig dat alle kindjes gemakkelijk hun handen kunnen wassen en misschien, als we nog een veilig filtersysteem vinden, ook veilig kunnen drinken. Daarnaast heb ik wat gezondheidsposters getekend samen met een jongen van het dorp, de bio-hazzard tank hersteld en het watersysteem van het kliniekje hersteld.
Bij de familie thuis heb ik de waterplaats aangenamer gemaakt zodanig dat ze niet in de modder de potten moeten wassen en heb ik zuiverder water naar de keuken gebracht zodanig dat ze niet de hele tijd over en weer moeten lopen met kruikjes om dat water naar de keuken te brengen.
Samen met Saartje en Sam en Amy, die ons enkele weken geleden hebben bezocht, hebben we een medische check-up gedaan van alle kindjes in de school. De meeste kindjes hun mond ziet er meer uit als een kerkhof, zoals Bert het mooi omschreef.
Ze hebben me ook fantastisch geholpen met het is installeren van het watersysteem.
Ondertussen in Ian, de Amerikaan, terug naar Amerika, waardoor we nu in zijn klein blauw hiusje wonen. Lekker gezellig, maar een stuk onpraktischer en onaangenamer. Elke nacht ratten in ons kamer en overal insecten. het is alsof je buiten slaapt, maar gelukkig hebben we een klamboe.
Meer en meer vraag kwam om een tandarts naar het dorp te brengen. Veel mensen hebben abcessen en rotte tanden. Eerst even gezocht, maar zonder veel succes. Ondertussen had ik wel een heel toffe Duitse tandartse leren kennen die hier in Darjeeling sinds twee jaar werkt. Ik had dan het idee om iemand te zoeken in het dorp die kon worden opgeleid als tandarts door haar. Maar dat is ook niet evident. Dus na wat gepeins heb ik mezelf geschoold met behulp van 'where there is no dentist' en twee weken praktijk bij haar. Na die twee weken heb ik me de tools gekocht en ben ik aan de slag in het dorp. Hard werk zo tanden trekken, maar het lukt. En natuurlijk geef ik verdoving, ik ben geen beul. Dus nu trek ik tanden voor een dollar voor wie het kan betalen(anders gratis) en vul ik gaatjes en maak ik tanden proper door de plaque(tattar) te verwijderen. Hierdoor heb ik wel veel meer werk in het gezondheidscentertje.
Terwijl ik in Darjeeling voor tandarts aan het leren was heeft Saartje nog een zware dag gehad met een meisje dat zware epileptische aanvallen kreeg. Samen met vele sterke mannen hebben ze haar naar de weg gedragen voor vier uur(normaal een uur wandelen). Elk uur kreeg ze er een. Ze reageerde nog nauwelijks en gaf elke keer over. Ze hebben haar naar Bidjanbari kliniek(3uur rijden) gebracht, maar we hebben niets meer van haar gehoord. Hopelijk is alles goed.
Deze week ons eerste bevalling gehad. We hadden niet verwacht dat het kindje nu al ging komen, maar op minder dan drie uur was alles achter de rug. Een gezond en schattig baby'tje van 2,6 kg en 46 cm. De mama wel moeten naaien.
Maar drie dagen later kwamen ze ons halen voor de volgende, diegene die we hadden verwacht. Nu zondag was dat. Om tien uur brak haar water en begonnen de weeën. Meisje van 19 jaar was maar een heel kleintje en haar buikje was er een om U tegen te zeggen. Het babytje lag scheef en waarschijnlijk in posterior(sterrekijker). Nog gewacht tot vijf uur, maar er kwam geen vooruitgang. De brancard gaan halen en samen met behulp van vele mannen haar een uur naar beneden gezeuld over de slipperige paadjes en in de regen. Dan kwam er iemand ons halen met een kleun busje. Wij samen met het meisje, twee zussen en de man op weg. Eerst wou de chauffeur nog een hapje eten, dan viel hij stil en dan geraakte hij nog vast met zijn busje in een elektriciteitsdraad die gewoon over de weg lag.
Eerst reden we naar het dichtstbijzijnde kliniekje. Drie uur later, om tien uur kwamen we daar aan. Het zag er verschrikkelijk uit. De kliniek was meer een super interessante insecten zoo dan iets anders. Wel misschien de kliniek der debielen. De zuster kwam ons vertellen dat het niet haar datum was, omdat ze niet perfect wist wanneer ze haar laatste bloeding had gehad. Na wat gereken zei ze dat het enkel voor de twintigste juni was en dat het vandaag de dertiende was. Dus, dit was een valse bevalling. !!!!@@@****+-*-* Wel ja...De slaperige jonge Dr. kwam dan interessant doen en vond ons blijkbaar veel interessanter dan het arme meisje. Uiteindelijk hem ervan kunnen overtuigen dat ze een keizersnede nodig heeft. Maar daar was geen keizersnede mogelijk, dus een half uur verspild. Toch nog een doorverwijzingsbrief gekregen en hup weer op weg. De chauffeur vond roken en muziek blijkbaar interessanter dan iemand verlossen van pijn en stopte dan af en toe om te roken.
Uiteindelijk in Darjeeling aangekomen. allemaal uitgeput en het meisje in veel pijn. De mensen en de dokter in de receptie namen haar gewoon mee vertelden ons om op te hoepelen zonder enige vragen te stellen en zonder enige uitleg. Ik dacht dat ik een moord ging plegen. Maar daar ben ik te mieterig voor.
uiteindelijk heeft ze een bed gekregen en moest ze wachten. 'De Dr. zou komen.'
We konden niets meer doen. Dan maar in de regen naar een hotel gelopen en met veel kwaadheid in slaap gevallen.
De volgende ochtend om elf uur terug gegaan en blijkbaar had ze net de dokter gezien voor het eerst. Ik dacht dat ik nog wat 'fuck-me-nurses' de kop in ging slaan. Mijn tenen groter dan ooit en Saartje trapte er natuurlijk op. Ik kwaad de kliniek uit om wat af te koelen.
Ondertussen bleef Saartje bij het meisje en de zussen. Het meisje kreeg een katheter ingestoken. Dan kwamen ze bloed trekken voor HIV test, maar niet langs de katheter, weer rechtstreeks in de ader. Dan gaven we haar een injectie recht in de ader, niet in de katheter(gat nr 3), zonder enige uitleg wat het was en voor wat het was. Zelfs toen Saartje het vroeg waarvoor het was wouden ze het niet zeggen. Geen dr. die kwam kijken, geen keizersnede, geen geruststellende woorden, geen info, geen hulp....
We ontmoette elkaar weer in ons hotel waar we even instortte.
Wij naar een privé hospitaal om te vragen hoeveel het zou zijn voor een keizersnede en of ze die vandaag konden doen. 500 euro tov bijna niets in het publieke 'slachthuis'. Terug naar het meisje, de "behandelende" dokter gebeld en eindelijk een paar woorden kunnen wisselen. Ze was ondertussen dertig uur in arbeid zonder enige vooruitgang, met waarschijnlijk een te klein bekken en een grote baby die verkeerd lag. De Dokter zei dat hij wat baarmoederhals ontsluitende crème ingebracht had en wou wachten tot de volgende ochtend voor de eventuele vooruitgang. Als er geen vooruitgang was zou hij haar opereren. Wij super verwonderd dat hij haar 48 uur zou laten afzien zonder reden. We eisten dan dat ze op zen minst een infuus moest krijgen om haar vloeistof te onderhouden en met antibiotica. Ze had sinds 30 uur niet meer gegeten, massas overgeven en had om de vijf minuten weeën.
Plotseling veranderde hij zijn gedacht en zei die avond haar te opereren. Wij opgelucht.
Lange uren gewacht, maar de keizersnede is goed verlopen, het is een gezond jongetje geworden en het meisje leeft nog. Ze moet nu nog een week in het slachthuis blijven, maar hier kan je niet anders dan vertrouwen hebben in ....weet ik veel wat.
Morgen gaan we terug naar het dorp. Veel mensen zijn op mij aan het wachten om hun tanden te trekken. En de kindjes missen Saartje.
We voelen ons desondanks de vele frustraties wel meer en meer thuis. We komen goed overeen met onze oudere zusters van de familie. De taal blijft wel moeilijk.
Zo tot zover ons avonturen.
We blijven hier tot begin juli en nemen de trein naar Delhi op 6 juli om op twaalf juli Saartjes ouders en haar broer Jeroen en Sim te onthalen. Dan reizen we nog wat rond in India.
Foto's:
 |
| Daragoan |
