Weer een stap dichter bij mijn liefste en onze kleine spruit.
India…!!!!
De laatste dagen in Nepal goed ontspannen. Ben me aan het verdiepen in Yoga en pilates.
Ben veel aan het lezen op een traag tempo. Genoten van het mooie uitzicht en de rustige atmosfeer in Narankot. Geslapen in een beschimmelde kamer, in een Japanees hotel, maar met een zalig terras.
We gingen bijna voor elke maaltijd ergens anders eten, in een klein tentje met telkens dezelfde muziekvideo, maar met goed en goedkoop eten.
Elke dag vroeg op voor de zonsopgang, genieten van de dag, en om tien uur in bed.
Dan de bus terug naar Kathmandu. Hobbel de bobbel. Vier vrouwen besloten om zes grote zakken klei -voor hun huizen mee te besmeren- op de bus mee te brengen voor een goed eindje. Probeerde ze een beetje te helpen, maar die zakken waren zeker zestig kilogram of meer. Niet zomaar door ‘sterke’ Simon te verplaatsen. Uiteindelijk moest de zak waar ik aan zat te trekken er nog niet eens af. Heb me maar stil gehouden achteraf.
De weg tussen Baktapur en Kathmandu is er veel op vooruit gegaan. Geen opstopping meegemaakt, maar eens in Kathmandu is het hel.
Die dag nog een zalige koffie gedronken, afscheid genomen van ons lekker eetplaatsje en van Sankar.
Ik heb een mega yoga boek gekocht, ons busticket en dan uitgechilled in te tuin van Yellow GH.
De volgende dag vroeg op 5u45, de taxi naar het busstation, de bus blijkt een half uur later te vertrekken, onze plaatsen blijken achteraan te zijn ipv vooraan of in het midden en de plaatsverdeler een idioot. Het heeft ons een eeuwigheid gekost om uit Kathmandu te geraken en nog veel langer om bij de grens in Sunauli te geraken. Een volle tien uur bus.
Onderweg file gehad omdat er een naakte zot een steen naar een vrachtwagen gooide en iedereen vond het zo fascinerend dat ze allemaal moesten stoppen om te kijken.
Het is nieuwe maan, dus Rada vast. Ik heb ook een dagje geprobeerd. Maar niet eten en alleen limoenwater drinken op zo’n zenuwslopende busdag is niet echt een goed idee. Ik voelde me dan ook echt een vod en ben om acht uur in slaap gevallen in een smerige kamer aan de grens. Ik sta er nog steeds verteld van dat mensen zo’n smerige kamer kunnen verwezenlijken, laat staan durven verhuren. Maar ja, in India en Nepal mag je van niets versteld staan. Btw in Nagarkot was er een super poepsjiek hotel (wel het leek toch zo op het eerste gezicht) en het was uitgebaat enkel door en vooral voor Nepali’s. Maar dat laatste is misschien wel een slecht teken voor de conditie van de slaapkamers.
Wakker geworden deze ochtend, pikke donker, nog een paar keer omgedraaid. Voelde me als een petattenzak met de kracht van een worm. Eindelijk mezelf uit men bed gesleept, aangekondigd aan Rada dat ik moest eten en naar de straat geslenterd. Mezelf in de zon aan de straatkant in een smerig kraam gezet met een lieve Nepalese dikke christelijke mama. Een theetje besteld.
Als de thee er aankwam gevraagd naar eten, maar dan moest de buur komen helpen om te vertalen. Die kreeg het serieus op zijn heupen toen ik vroeg wat bij de andere buren stond te brubbelen en toen ik me probeerde te verduidelijken snauwde hij me af “dat ik hem de les niet moest spellen”. Ik dacht bij mezelf “ gelukkig dat hij gisteren niet de hele dag gevast heeft, anders zou ik mijn neus werkelijk kwijt geweest zijn.” Uiteindelijk een chowmein met ei besteld en rustig opgepeuzeld, met een tweede theetje.
Dan zei madam dat ze een minuutje ging bidden. Geen probleem… Het was alleen twintig minuten later vooraleer ik kon betalen…
De Riksja genomen naar de grensoversteek, goeiendag gezegd aan de grumpige Nepalese paspoortcontroleur, tienduizend vragen van de honderdduizend Indiërs en Nepali’s genegeerd tot aan de Indische paspoortcontroleur, Nepalees geld gewisseld voor een slechte koers, “ke garne” en ons laten leiden door de zalig stoffige en heeeeeeel onwelriekende geur van India.
Op naar de bus, honderd mensen die willen weten waar we naar toe gaan en of we een taxi willen, genegeerd. Eindelijk bij diegenen terechtgekomen die dat voor de bus doen en er een uitgekozen. Zo een met een geschoren kop en zo’n pluimpje op zijn achterhoofd. Waarschijnlijk een zeer heilig iemand. Ofwel was dat de nieuwe steil die de locale kappers hadden geleerd in London en nu uitvoerig uitoefenden. Iedereen bleek zo rond te lopen.
“after ten minutes we leave”, de bus zat nog niet kwart vol, de motor al op volle toeren aan het draaien enkel om de wuziek dvd te laten spelen op vol volume.
Wij keken naar elkaar en dachten “daar gaan we weer, India”
Na tien minuten gevraagd wanneer we vertrekken, “after twenty minutes”. Ikke van mijne tak gemaakt, mijn geld teruggevraagd, zakken gepakt. Ondertussen waren er al twee bussen vertrokken naar Goraktpur… Maar ja, daar stonden we op straat, met ons zakken. Iedereen die ons probeerd te overtuigen om toch die bus te nemen, ‘het is de snelste en de goedkoopste’ en hij vertrekt om 10 uur!! Nog 30 minuten!! Ik vertelde hen dat ze allemaal dikke leugenaars zijn, dat dat mijn probleem is, niet het wachten. Weer op diene bus gekropen en gewacht. De bus beloofde er max 2U3Omin over te doen ipv meer dan drie uur, zoals de andere bussen, maar zoals verwacht hebben we er ook drie uur over gedaan en moesten we nog vijf minuten lopen naar het treinstation.
Onderweg genoten van een PRACHTIGE bollywood film en gelukkig ook van het onophoudelijke verbazingwekkende India.
Naar het treinstation weer honderd mensen genegeerd die ons wouden vervoeren. En eindelijk ons luie gat neergeploft in het smerige station, gelukkig op een relatief proper bankje.
Zoals altijd moeten er dan nieuwsgierige Indiërs hun Engels uitproberen, zeer interessante gesprekken, die altijd erom draaien om me uit te vragen wie Rada is(of vroeger wie jij was)
Mijn yoga boek proberen lezen zonder succes.
Dan uit het station om een massala thee gegaan. Het nam hen meer dan 15 minuten om die thee te maken en in die tijd realiseerde ik me hoe gewoon ik ben geworden aan de smerigheid van India, dat ik in zo’n smerig kot, waar ik aan het wachten was, een thee zou bestellen. Het water kwam uit een handpomp, drie meter van de straat. In de tijd dat ik daar zat, is de afwas daar gebeurd, hebben mensen hun handen en voeten gewassen, zijn er vier koeien gepasseerd( waarvan er een zeek ziek uit zag), twee honden(waarvan een vergezeld van twee pupies die constant aan haar tepels hingen), twee enorme ratten(die er ook niet behoorlijk gezond uitzagen), tienduizend vliegen en honderdduizend mensen!! En DAN kwamen ze me zwarte thee brengen met citroen!!! En blijven beweren dat dat massala thee was. Ben dan gewoon opgestapt. Het was eigenlijk een zalig kwartier geweest, beter dan de thee die ik niet gedronken heb.
Bij het wachten om de straat over te steken, een hooligan koe gezien die alles goed in de mot had. Een groentenkraam dat niet vergezeld was van de verkopen bestorm en haar mond lekker volle teugen gegeven van lekkere tomaten!! Hilarisch.
En de trein was gewoon op tijd!!!!!! Joepie jeeee! Zalig yihaaaa. Nu lekker liggen in 2AC, genoten van de zonsondergang en het platteland van India en een mannelijk geslachtsdeel.
Heb net twee aflevering van een doc over India van de BBC bekeken en ga er nu nog eentje bekijken.
Ondertussen is de “panie bottel” man al twintig keer gepasseerd, de “chips, biscuit” man twaalf keer, de “cold drinks, fruity, mango” man 15 keer en de conducteur gelukkig maar een keer.
Heb ik je al verteld dat er een Nepali die mijn visa voor India wou regelen zei dat er tussen augustus en oktober vier maanden zijn!! Ik dacht “nou, dat is de geschikte man om mijn paspoort an toe te vertrouwen”…..
 |
| Laatste dagen Nepal, eerste terug in India |
