Dag allen,
wij zijn ondertussen terug in Darjeeling. Eergisteren afscheid genomen van de familie, de kindjes, Halley en gans het dorp.
De laatste maanden zijn nog wel wat drukker geweest. Simon heeft jullie waarschijnlijk al verteld over de 2 bevallingen en dan hadden we nog enkele antenatale consultaties. 1 Dag is er een superlief koppel gekomen die wilden weten of ze zwanger waren. Hup, test gedaan en inderdaad twas prijs, maar aan hun reactie te zien was dat niet het gewenste resultaat. "Of we geen abortusmiddel hadden"? Mijn reactie toen ze binnenkwamen met een baby van 11 maanden op hun arm "mmm, das wel beetje vroeg" zeker voor hier. Ze vertelden me dat ze zeker 5 jaar wilden wachten voor het volgende spruitje. " Wat doen jullie voor anticonceptie dan?" Ze haalden hun schouders op. Geen anticonceptie dus, ja maar zo werkt da niet he mannen ;) Uiteindelijk vroegen ze of ze geen medicatie in de stad konden kopen bij den apotheker. Na veel bevraag en gedoe wisten we wel dat ze er alletwee achterstonden, dit ging geen gewenst kindje zijn. Ik was bang dat ze junglemedicijnen gingen gebruiken of naar de stad gingen lopen voor medicijnen want hier zijn de apothekers gewoon verkopers zonder medische achtergrond, zonder te weten welke medicatie en in welke dosis. Ik had al van Amanda gehoord dat veel vrouwen hier een ferme bloeding doen omdat ze de traditionele medicijnen gebruiken of de verkeerde dosis nemen. Na wat opzoeking de juiste dosis gevonden en hen uitgelegd dat ze die twee medicijnen moesten kopen en dan terug komen om hun nog eens duidelijk te maken hoe ze in te nemen en wat de complicaties konden zijn. Uiteindelijk is alles goed verlopen.. oef...
Simon heeft ook zijn werk gehad met de tandartsenpraktijk. Er zijn wat kindjes met extra tandjes of tandjes totaal op de verkeerde plek. Zo is er een jongen van 14 jaar met 'vampierentanden' iedereen noemt hem de vampier omdat zijn hoektanden helemaal vanboven stonden en als hij zijn mond dicht doet een vampierenmond heeft. Ahja, hij zat er mee verveeld en Simon heeft ze getrokken. Supersnel en zonder pijn en de jongen was supercontent. Nadien kwamen er nog enkele kindjes met hetzelfde probleem, maar die veel te jong waren. Voor de rest veeeeeeeeel mensen met rotte tanden ( vooral kindjes, miljaar nog nooit zo kraters gezien) en veel abcessen. Simon geniet er duidelijk van en tis een plezier om hem bezig te zien, hoe moeilijk dat het vaak ook is om die rotte stukken er nog uit te trekken.
Merci aan iedereen die ons op onze verjaardag heeft gebeld ( of proberen bellen heeft). Ik had die dag een beetje stress om de cake te bakken zonder eieren en zonder oven :) . Dan maar inventief geweest met stenen en dubbele potten en kmoet zeggen dat het resultaat er nog wel mocht zijn. Twas die dag aan het gieten gieten gieten met bakken uit de lucht maar we hebben het gezellig gehad in ons huisje met de cake, koffie en thee en de paar mensen die we hadden uitgenodigd.
Het kleine schattige huisje waar Simon al eens over verteld heeft, was wel gezellig en ik vond het zeer fijn om ons eigen plekje te hebben na 10 maanden reizen. De laatste dagen heeft Simon een val bedacht om de ratten, die 's nachts me vaak uit mijn slaap hielden, te vangen. Er was al eens eentje gelukt, maar de rest van de bende leek wel nog een ander paar mouwen en veel slimmer. Dus Simon heeft zitten vloeken maar uiteindelijk op 1 nacht 3 van die beesten kunnen vangen. De volgende dag wilden we ze paars kleuren met gentiaan violet maar de kleinste van de hoop zag dat niet echt zitten en is er vandoor gecrossed. De anderen zijn dus paars en Ian zal het wel weten als ze de weg terug naar het huisje hebben gevonden.
Voor de rest hebben we volop genoten van de natuur en vooral Simon van de vele insecten die hier krioelen. Jullie zullen het wel zien aan de foto's.
We verlieten het dorpje met een beetje spijt in het hart maar het was ook wel genoeg geweest. Zo kan het niet verder en we gaan nog eens een goe klapke met Ryan en de rest proberen doen in de hoop dat er iets veranderd en het uiteindelijk toch nog goekomt.
Wij reizen nu dus af naar Delhi om mijn ouders te ontmoeten en het echte India te gaan opsnuiven. Geladen met 3 grote zakken en veeeeeeel te veeeel grief ( jaja, we sleuren ook nog eens 10 kg tandartsengrief mee, waar Saar al serieus haar zegje over gezegd heeft), zullen woensdag hopelijk de trein naar de hoofdstad nemen en nog enkele dagen couchsurfen alvorens veel te veel geld te betalen voor een deftig hotel en eindelijk mijn ouders nog eens in ons armen te kunnen sluiten.
Tot het volgende avontuur.
Dikke zoenen
Saar
zondag 4 juli 2010
zaterdag 3 juli 2010
dinsdag 15 juni 2010
Motten
Jaaa ik weet het, het is te lang geleden dat ik iets geschreven heb op onze blog.
beter genieten van het leven dan je leven op je blog schrijven en niet te leven: ' ik zit voor de pc punt' juij! maar aan de andere kant is het ook wel leuk om mijn hart eens te luchten en ons avonturen te delen met zij die ik liefheb.
Het verhaal.
Wel, in maart aangekomen in India van Nepal, rechtstreeks naar Darjeeling getrokken, of liever gezegd naar de wolken.
Met ons hoofd in de wolken Ryan ontmoet die hier een klein Ngo tje heeft samen met zijn vrouw Amanda. Samen vrienden werven ze geld in de VS. Zij wonen hier al 8 jaar en hebben hier ondertussen al twee kleine pagatters. Eigenlijk drie, maar het eerste heeft hun na 14 weken verlaten. Dit droevige evenement heeft hun veel dichter bij elkaar gebracht en ook bij de lokale mensen. Zij hebben hun hart hier verloren en geven alles wat ze kunnen om de mensen op vooral medisch vlak te helpen. Eerst hebben ze ongeveer zes jaar denk ik in Daragaun gewoond waar ze een school hebben helpen opbouwen en een gezondheidscentrum. Ze hebben drie gezondheidswerkers opgeleid en vele mensen geholpen met hun verpleegkundige en vroedkundige skils.
Spijtig genoeg als je goede dingen wil doen maak je ook veel vijanden. In die mate dat ze voor hun veiligheid en vooral de veiligheid van de families waar ze met samen werkte het dorp waar ze altijd wouden blijven wonen, moesten verlaten.
Nu wonen ze misschien 100 km verder. Nu leiden ze nieuwe gezondheidswerkers op en zetten ze daar een mobiele kliniek op.
Wij aangekomen in Darjeeling werden gevraagd om hun plaats in Daragaun in te nemen. Eigenlijk doen de plaatselijke gezondheidswerkers het niet goed en moeten wij een beetje de ruimte opvullen tussen nu en hopelijk de nieuw getrainde gezondheidswerkers. Spijtig genoeg hebben ze nog geen nieuwe kandidaten gevonden.
We werden in het dorp heel gastvrij ontvangen bij een familie. Een mooie kamer, lekker eten...zalig.
We helpen in het gezondheidscentrum, maar er komen maar heel weinig mensen. desondanks leren we heel veel over diagnosticeren, over hun cultuur en hun taal.
Om de tijd op te vullen geven we ook les in het kleine schooltje. Wat fantastisch is. Engels, wiskunde, wetenschap,... maar lesgeven aan die kleine sloebers is niet gemakkelijk. Wij spreken hun taal niet, en zij de onze nog minder, maar de taal van de lessen is in Engels, wat ze bijna niet verstaan. Saartje heeft haar al helemaal ontplooit in een goed leerkracht die zelf leerlingen die ver achter zijn privé lesgeeft.Desondanks dat ze in het begin lesgeven maar niets vond. Een heeft ze goed kunnen helpen, een ander is hopeloos. Ik die het lesgeven fantastisch vond, ben nu al heel wat afgezwakt en focus me meer op het medische.
De natuur is hier prachtig. De eerste week heb ik een mooie ontmoeting gehad met vliegende eekhoorns in het mistige bos. Een magisch moment.
Iedereen kookt hier op houd, dus hout kappen is hier een dagelijkse bezigheid waar ik graag mee held. Een beetje beweging doet me goed. Maar houd kappen is verdomd afbeulend voor mij. Wat die gasten hier in een half uur kappen doe ik op drie uur. en wat zij in een keer over de glibberige padjes naar beneden brengen doe ik op zen minst in twee keer. Als ik wandel met hun hout op mijn rug, dan val ik om de vijf stappen. Sinds de regen valt ontplooit de natuur zich hier in een razend tempo. De erwten en de aardappelen zijn al geoogst. De mais en de zwarte cardamom moet nog komen. De kleuren van de bloemen zijn hier ongehoord fel, en de geuren onmogelijk zoet. Een soort bloemen rook als de synthetische geur van banaan.
Alle soorten grote spinnen, super giftige duizendpoten, miljoenpoten, vlinders, motten, sprinkhanen,....verwonderen mij elke dag.
Maar al snel begonnen we ons te frustreren.
De gezondheidswerkers toonden totaal geen interesse om iets te leren terwijl ze antibiotica als snoepen uitdelen, geen stok bijhouden en zo massa's geld in de vuilbak gooien.
De leerkrachten komen de helft van de tijd niet naar school en geven zeer ongestructureerd les. Ze slaan de kindjes voor twee keer niets met hun 'candy' , stok met andere woorden. De Amerikaan, Ian, die daar ook leeft en enkel lesgeeft, blijft ons zeggen dat het veel beter is dan andere scholen. maar wij vinden het maar niets. Met kleine veranderingen zouden ze veeeeeeeeel beter kunnen zijn.
Om mij wat af te leiden heb ik mezelf opgezadeld met het installeren van een watersysteem in de school zodanig dat alle kindjes gemakkelijk hun handen kunnen wassen en misschien, als we nog een veilig filtersysteem vinden, ook veilig kunnen drinken. Daarnaast heb ik wat gezondheidsposters getekend samen met een jongen van het dorp, de bio-hazzard tank hersteld en het watersysteem van het kliniekje hersteld.
Bij de familie thuis heb ik de waterplaats aangenamer gemaakt zodanig dat ze niet in de modder de potten moeten wassen en heb ik zuiverder water naar de keuken gebracht zodanig dat ze niet de hele tijd over en weer moeten lopen met kruikjes om dat water naar de keuken te brengen.
Samen met Saartje en Sam en Amy, die ons enkele weken geleden hebben bezocht, hebben we een medische check-up gedaan van alle kindjes in de school. De meeste kindjes hun mond ziet er meer uit als een kerkhof, zoals Bert het mooi omschreef.
Ze hebben me ook fantastisch geholpen met het is installeren van het watersysteem.
Ondertussen in Ian, de Amerikaan, terug naar Amerika, waardoor we nu in zijn klein blauw hiusje wonen. Lekker gezellig, maar een stuk onpraktischer en onaangenamer. Elke nacht ratten in ons kamer en overal insecten. het is alsof je buiten slaapt, maar gelukkig hebben we een klamboe.
Meer en meer vraag kwam om een tandarts naar het dorp te brengen. Veel mensen hebben abcessen en rotte tanden. Eerst even gezocht, maar zonder veel succes. Ondertussen had ik wel een heel toffe Duitse tandartse leren kennen die hier in Darjeeling sinds twee jaar werkt. Ik had dan het idee om iemand te zoeken in het dorp die kon worden opgeleid als tandarts door haar. Maar dat is ook niet evident. Dus na wat gepeins heb ik mezelf geschoold met behulp van 'where there is no dentist' en twee weken praktijk bij haar. Na die twee weken heb ik me de tools gekocht en ben ik aan de slag in het dorp. Hard werk zo tanden trekken, maar het lukt. En natuurlijk geef ik verdoving, ik ben geen beul. Dus nu trek ik tanden voor een dollar voor wie het kan betalen(anders gratis) en vul ik gaatjes en maak ik tanden proper door de plaque(tattar) te verwijderen. Hierdoor heb ik wel veel meer werk in het gezondheidscentertje.
Terwijl ik in Darjeeling voor tandarts aan het leren was heeft Saartje nog een zware dag gehad met een meisje dat zware epileptische aanvallen kreeg. Samen met vele sterke mannen hebben ze haar naar de weg gedragen voor vier uur(normaal een uur wandelen). Elk uur kreeg ze er een. Ze reageerde nog nauwelijks en gaf elke keer over. Ze hebben haar naar Bidjanbari kliniek(3uur rijden) gebracht, maar we hebben niets meer van haar gehoord. Hopelijk is alles goed.
Deze week ons eerste bevalling gehad. We hadden niet verwacht dat het kindje nu al ging komen, maar op minder dan drie uur was alles achter de rug. Een gezond en schattig baby'tje van 2,6 kg en 46 cm. De mama wel moeten naaien.
Maar drie dagen later kwamen ze ons halen voor de volgende, diegene die we hadden verwacht. Nu zondag was dat. Om tien uur brak haar water en begonnen de weeën. Meisje van 19 jaar was maar een heel kleintje en haar buikje was er een om U tegen te zeggen. Het babytje lag scheef en waarschijnlijk in posterior(sterrekijker). Nog gewacht tot vijf uur, maar er kwam geen vooruitgang. De brancard gaan halen en samen met behulp van vele mannen haar een uur naar beneden gezeuld over de slipperige paadjes en in de regen. Dan kwam er iemand ons halen met een kleun busje. Wij samen met het meisje, twee zussen en de man op weg. Eerst wou de chauffeur nog een hapje eten, dan viel hij stil en dan geraakte hij nog vast met zijn busje in een elektriciteitsdraad die gewoon over de weg lag.
Eerst reden we naar het dichtstbijzijnde kliniekje. Drie uur later, om tien uur kwamen we daar aan. Het zag er verschrikkelijk uit. De kliniek was meer een super interessante insecten zoo dan iets anders. Wel misschien de kliniek der debielen. De zuster kwam ons vertellen dat het niet haar datum was, omdat ze niet perfect wist wanneer ze haar laatste bloeding had gehad. Na wat gereken zei ze dat het enkel voor de twintigste juni was en dat het vandaag de dertiende was. Dus, dit was een valse bevalling. !!!!@@@****+-*-* Wel ja...De slaperige jonge Dr. kwam dan interessant doen en vond ons blijkbaar veel interessanter dan het arme meisje. Uiteindelijk hem ervan kunnen overtuigen dat ze een keizersnede nodig heeft. Maar daar was geen keizersnede mogelijk, dus een half uur verspild. Toch nog een doorverwijzingsbrief gekregen en hup weer op weg. De chauffeur vond roken en muziek blijkbaar interessanter dan iemand verlossen van pijn en stopte dan af en toe om te roken.
Uiteindelijk in Darjeeling aangekomen. allemaal uitgeput en het meisje in veel pijn. De mensen en de dokter in de receptie namen haar gewoon mee vertelden ons om op te hoepelen zonder enige vragen te stellen en zonder enige uitleg. Ik dacht dat ik een moord ging plegen. Maar daar ben ik te mieterig voor.
uiteindelijk heeft ze een bed gekregen en moest ze wachten. 'De Dr. zou komen.'
We konden niets meer doen. Dan maar in de regen naar een hotel gelopen en met veel kwaadheid in slaap gevallen.
De volgende ochtend om elf uur terug gegaan en blijkbaar had ze net de dokter gezien voor het eerst. Ik dacht dat ik nog wat 'fuck-me-nurses' de kop in ging slaan. Mijn tenen groter dan ooit en Saartje trapte er natuurlijk op. Ik kwaad de kliniek uit om wat af te koelen.
Ondertussen bleef Saartje bij het meisje en de zussen. Het meisje kreeg een katheter ingestoken. Dan kwamen ze bloed trekken voor HIV test, maar niet langs de katheter, weer rechtstreeks in de ader. Dan gaven we haar een injectie recht in de ader, niet in de katheter(gat nr 3), zonder enige uitleg wat het was en voor wat het was. Zelfs toen Saartje het vroeg waarvoor het was wouden ze het niet zeggen. Geen dr. die kwam kijken, geen keizersnede, geen geruststellende woorden, geen info, geen hulp....
We ontmoette elkaar weer in ons hotel waar we even instortte.
Wij naar een privé hospitaal om te vragen hoeveel het zou zijn voor een keizersnede en of ze die vandaag konden doen. 500 euro tov bijna niets in het publieke 'slachthuis'. Terug naar het meisje, de "behandelende" dokter gebeld en eindelijk een paar woorden kunnen wisselen. Ze was ondertussen dertig uur in arbeid zonder enige vooruitgang, met waarschijnlijk een te klein bekken en een grote baby die verkeerd lag. De Dokter zei dat hij wat baarmoederhals ontsluitende crème ingebracht had en wou wachten tot de volgende ochtend voor de eventuele vooruitgang. Als er geen vooruitgang was zou hij haar opereren. Wij super verwonderd dat hij haar 48 uur zou laten afzien zonder reden. We eisten dan dat ze op zen minst een infuus moest krijgen om haar vloeistof te onderhouden en met antibiotica. Ze had sinds 30 uur niet meer gegeten, massas overgeven en had om de vijf minuten weeën.
Plotseling veranderde hij zijn gedacht en zei die avond haar te opereren. Wij opgelucht.
Lange uren gewacht, maar de keizersnede is goed verlopen, het is een gezond jongetje geworden en het meisje leeft nog. Ze moet nu nog een week in het slachthuis blijven, maar hier kan je niet anders dan vertrouwen hebben in ....weet ik veel wat.
Morgen gaan we terug naar het dorp. Veel mensen zijn op mij aan het wachten om hun tanden te trekken. En de kindjes missen Saartje.
We voelen ons desondanks de vele frustraties wel meer en meer thuis. We komen goed overeen met onze oudere zusters van de familie. De taal blijft wel moeilijk.
Zo tot zover ons avonturen.
We blijven hier tot begin juli en nemen de trein naar Delhi op 6 juli om op twaalf juli Saartjes ouders en haar broer Jeroen en Sim te onthalen. Dan reizen we nog wat rond in India.
Foto's:
beter genieten van het leven dan je leven op je blog schrijven en niet te leven: ' ik zit voor de pc punt' juij! maar aan de andere kant is het ook wel leuk om mijn hart eens te luchten en ons avonturen te delen met zij die ik liefheb.
Het verhaal.
Wel, in maart aangekomen in India van Nepal, rechtstreeks naar Darjeeling getrokken, of liever gezegd naar de wolken.
Met ons hoofd in de wolken Ryan ontmoet die hier een klein Ngo tje heeft samen met zijn vrouw Amanda. Samen vrienden werven ze geld in de VS. Zij wonen hier al 8 jaar en hebben hier ondertussen al twee kleine pagatters. Eigenlijk drie, maar het eerste heeft hun na 14 weken verlaten. Dit droevige evenement heeft hun veel dichter bij elkaar gebracht en ook bij de lokale mensen. Zij hebben hun hart hier verloren en geven alles wat ze kunnen om de mensen op vooral medisch vlak te helpen. Eerst hebben ze ongeveer zes jaar denk ik in Daragaun gewoond waar ze een school hebben helpen opbouwen en een gezondheidscentrum. Ze hebben drie gezondheidswerkers opgeleid en vele mensen geholpen met hun verpleegkundige en vroedkundige skils.
Spijtig genoeg als je goede dingen wil doen maak je ook veel vijanden. In die mate dat ze voor hun veiligheid en vooral de veiligheid van de families waar ze met samen werkte het dorp waar ze altijd wouden blijven wonen, moesten verlaten.
Nu wonen ze misschien 100 km verder. Nu leiden ze nieuwe gezondheidswerkers op en zetten ze daar een mobiele kliniek op.
Wij aangekomen in Darjeeling werden gevraagd om hun plaats in Daragaun in te nemen. Eigenlijk doen de plaatselijke gezondheidswerkers het niet goed en moeten wij een beetje de ruimte opvullen tussen nu en hopelijk de nieuw getrainde gezondheidswerkers. Spijtig genoeg hebben ze nog geen nieuwe kandidaten gevonden.
We werden in het dorp heel gastvrij ontvangen bij een familie. Een mooie kamer, lekker eten...zalig.
We helpen in het gezondheidscentrum, maar er komen maar heel weinig mensen. desondanks leren we heel veel over diagnosticeren, over hun cultuur en hun taal.
Om de tijd op te vullen geven we ook les in het kleine schooltje. Wat fantastisch is. Engels, wiskunde, wetenschap,... maar lesgeven aan die kleine sloebers is niet gemakkelijk. Wij spreken hun taal niet, en zij de onze nog minder, maar de taal van de lessen is in Engels, wat ze bijna niet verstaan. Saartje heeft haar al helemaal ontplooit in een goed leerkracht die zelf leerlingen die ver achter zijn privé lesgeeft.Desondanks dat ze in het begin lesgeven maar niets vond. Een heeft ze goed kunnen helpen, een ander is hopeloos. Ik die het lesgeven fantastisch vond, ben nu al heel wat afgezwakt en focus me meer op het medische.
De natuur is hier prachtig. De eerste week heb ik een mooie ontmoeting gehad met vliegende eekhoorns in het mistige bos. Een magisch moment.
Iedereen kookt hier op houd, dus hout kappen is hier een dagelijkse bezigheid waar ik graag mee held. Een beetje beweging doet me goed. Maar houd kappen is verdomd afbeulend voor mij. Wat die gasten hier in een half uur kappen doe ik op drie uur. en wat zij in een keer over de glibberige padjes naar beneden brengen doe ik op zen minst in twee keer. Als ik wandel met hun hout op mijn rug, dan val ik om de vijf stappen. Sinds de regen valt ontplooit de natuur zich hier in een razend tempo. De erwten en de aardappelen zijn al geoogst. De mais en de zwarte cardamom moet nog komen. De kleuren van de bloemen zijn hier ongehoord fel, en de geuren onmogelijk zoet. Een soort bloemen rook als de synthetische geur van banaan.
Alle soorten grote spinnen, super giftige duizendpoten, miljoenpoten, vlinders, motten, sprinkhanen,....verwonderen mij elke dag.
Maar al snel begonnen we ons te frustreren.
De gezondheidswerkers toonden totaal geen interesse om iets te leren terwijl ze antibiotica als snoepen uitdelen, geen stok bijhouden en zo massa's geld in de vuilbak gooien.
De leerkrachten komen de helft van de tijd niet naar school en geven zeer ongestructureerd les. Ze slaan de kindjes voor twee keer niets met hun 'candy' , stok met andere woorden. De Amerikaan, Ian, die daar ook leeft en enkel lesgeeft, blijft ons zeggen dat het veel beter is dan andere scholen. maar wij vinden het maar niets. Met kleine veranderingen zouden ze veeeeeeeeel beter kunnen zijn.
Om mij wat af te leiden heb ik mezelf opgezadeld met het installeren van een watersysteem in de school zodanig dat alle kindjes gemakkelijk hun handen kunnen wassen en misschien, als we nog een veilig filtersysteem vinden, ook veilig kunnen drinken. Daarnaast heb ik wat gezondheidsposters getekend samen met een jongen van het dorp, de bio-hazzard tank hersteld en het watersysteem van het kliniekje hersteld.
Bij de familie thuis heb ik de waterplaats aangenamer gemaakt zodanig dat ze niet in de modder de potten moeten wassen en heb ik zuiverder water naar de keuken gebracht zodanig dat ze niet de hele tijd over en weer moeten lopen met kruikjes om dat water naar de keuken te brengen.
Samen met Saartje en Sam en Amy, die ons enkele weken geleden hebben bezocht, hebben we een medische check-up gedaan van alle kindjes in de school. De meeste kindjes hun mond ziet er meer uit als een kerkhof, zoals Bert het mooi omschreef.
Ze hebben me ook fantastisch geholpen met het is installeren van het watersysteem.
Ondertussen in Ian, de Amerikaan, terug naar Amerika, waardoor we nu in zijn klein blauw hiusje wonen. Lekker gezellig, maar een stuk onpraktischer en onaangenamer. Elke nacht ratten in ons kamer en overal insecten. het is alsof je buiten slaapt, maar gelukkig hebben we een klamboe.
Meer en meer vraag kwam om een tandarts naar het dorp te brengen. Veel mensen hebben abcessen en rotte tanden. Eerst even gezocht, maar zonder veel succes. Ondertussen had ik wel een heel toffe Duitse tandartse leren kennen die hier in Darjeeling sinds twee jaar werkt. Ik had dan het idee om iemand te zoeken in het dorp die kon worden opgeleid als tandarts door haar. Maar dat is ook niet evident. Dus na wat gepeins heb ik mezelf geschoold met behulp van 'where there is no dentist' en twee weken praktijk bij haar. Na die twee weken heb ik me de tools gekocht en ben ik aan de slag in het dorp. Hard werk zo tanden trekken, maar het lukt. En natuurlijk geef ik verdoving, ik ben geen beul. Dus nu trek ik tanden voor een dollar voor wie het kan betalen(anders gratis) en vul ik gaatjes en maak ik tanden proper door de plaque(tattar) te verwijderen. Hierdoor heb ik wel veel meer werk in het gezondheidscentertje.
Terwijl ik in Darjeeling voor tandarts aan het leren was heeft Saartje nog een zware dag gehad met een meisje dat zware epileptische aanvallen kreeg. Samen met vele sterke mannen hebben ze haar naar de weg gedragen voor vier uur(normaal een uur wandelen). Elk uur kreeg ze er een. Ze reageerde nog nauwelijks en gaf elke keer over. Ze hebben haar naar Bidjanbari kliniek(3uur rijden) gebracht, maar we hebben niets meer van haar gehoord. Hopelijk is alles goed.
Deze week ons eerste bevalling gehad. We hadden niet verwacht dat het kindje nu al ging komen, maar op minder dan drie uur was alles achter de rug. Een gezond en schattig baby'tje van 2,6 kg en 46 cm. De mama wel moeten naaien.
Maar drie dagen later kwamen ze ons halen voor de volgende, diegene die we hadden verwacht. Nu zondag was dat. Om tien uur brak haar water en begonnen de weeën. Meisje van 19 jaar was maar een heel kleintje en haar buikje was er een om U tegen te zeggen. Het babytje lag scheef en waarschijnlijk in posterior(sterrekijker). Nog gewacht tot vijf uur, maar er kwam geen vooruitgang. De brancard gaan halen en samen met behulp van vele mannen haar een uur naar beneden gezeuld over de slipperige paadjes en in de regen. Dan kwam er iemand ons halen met een kleun busje. Wij samen met het meisje, twee zussen en de man op weg. Eerst wou de chauffeur nog een hapje eten, dan viel hij stil en dan geraakte hij nog vast met zijn busje in een elektriciteitsdraad die gewoon over de weg lag.
Eerst reden we naar het dichtstbijzijnde kliniekje. Drie uur later, om tien uur kwamen we daar aan. Het zag er verschrikkelijk uit. De kliniek was meer een super interessante insecten zoo dan iets anders. Wel misschien de kliniek der debielen. De zuster kwam ons vertellen dat het niet haar datum was, omdat ze niet perfect wist wanneer ze haar laatste bloeding had gehad. Na wat gereken zei ze dat het enkel voor de twintigste juni was en dat het vandaag de dertiende was. Dus, dit was een valse bevalling. !!!!@@@****+-*-* Wel ja...De slaperige jonge Dr. kwam dan interessant doen en vond ons blijkbaar veel interessanter dan het arme meisje. Uiteindelijk hem ervan kunnen overtuigen dat ze een keizersnede nodig heeft. Maar daar was geen keizersnede mogelijk, dus een half uur verspild. Toch nog een doorverwijzingsbrief gekregen en hup weer op weg. De chauffeur vond roken en muziek blijkbaar interessanter dan iemand verlossen van pijn en stopte dan af en toe om te roken.
Uiteindelijk in Darjeeling aangekomen. allemaal uitgeput en het meisje in veel pijn. De mensen en de dokter in de receptie namen haar gewoon mee vertelden ons om op te hoepelen zonder enige vragen te stellen en zonder enige uitleg. Ik dacht dat ik een moord ging plegen. Maar daar ben ik te mieterig voor.
uiteindelijk heeft ze een bed gekregen en moest ze wachten. 'De Dr. zou komen.'
We konden niets meer doen. Dan maar in de regen naar een hotel gelopen en met veel kwaadheid in slaap gevallen.
De volgende ochtend om elf uur terug gegaan en blijkbaar had ze net de dokter gezien voor het eerst. Ik dacht dat ik nog wat 'fuck-me-nurses' de kop in ging slaan. Mijn tenen groter dan ooit en Saartje trapte er natuurlijk op. Ik kwaad de kliniek uit om wat af te koelen.
Ondertussen bleef Saartje bij het meisje en de zussen. Het meisje kreeg een katheter ingestoken. Dan kwamen ze bloed trekken voor HIV test, maar niet langs de katheter, weer rechtstreeks in de ader. Dan gaven we haar een injectie recht in de ader, niet in de katheter(gat nr 3), zonder enige uitleg wat het was en voor wat het was. Zelfs toen Saartje het vroeg waarvoor het was wouden ze het niet zeggen. Geen dr. die kwam kijken, geen keizersnede, geen geruststellende woorden, geen info, geen hulp....
We ontmoette elkaar weer in ons hotel waar we even instortte.
Wij naar een privé hospitaal om te vragen hoeveel het zou zijn voor een keizersnede en of ze die vandaag konden doen. 500 euro tov bijna niets in het publieke 'slachthuis'. Terug naar het meisje, de "behandelende" dokter gebeld en eindelijk een paar woorden kunnen wisselen. Ze was ondertussen dertig uur in arbeid zonder enige vooruitgang, met waarschijnlijk een te klein bekken en een grote baby die verkeerd lag. De Dokter zei dat hij wat baarmoederhals ontsluitende crème ingebracht had en wou wachten tot de volgende ochtend voor de eventuele vooruitgang. Als er geen vooruitgang was zou hij haar opereren. Wij super verwonderd dat hij haar 48 uur zou laten afzien zonder reden. We eisten dan dat ze op zen minst een infuus moest krijgen om haar vloeistof te onderhouden en met antibiotica. Ze had sinds 30 uur niet meer gegeten, massas overgeven en had om de vijf minuten weeën.
Plotseling veranderde hij zijn gedacht en zei die avond haar te opereren. Wij opgelucht.
Lange uren gewacht, maar de keizersnede is goed verlopen, het is een gezond jongetje geworden en het meisje leeft nog. Ze moet nu nog een week in het slachthuis blijven, maar hier kan je niet anders dan vertrouwen hebben in ....weet ik veel wat.
Morgen gaan we terug naar het dorp. Veel mensen zijn op mij aan het wachten om hun tanden te trekken. En de kindjes missen Saartje.
We voelen ons desondanks de vele frustraties wel meer en meer thuis. We komen goed overeen met onze oudere zusters van de familie. De taal blijft wel moeilijk.
Zo tot zover ons avonturen.
We blijven hier tot begin juli en nemen de trein naar Delhi op 6 juli om op twaalf juli Saartjes ouders en haar broer Jeroen en Sim te onthalen. Dan reizen we nog wat rond in India.
Foto's:
 |
| Daragoan |
zaterdag 27 maart 2010
Daragoan
haidiehoi!
here some news from us. The last 2 weeks we lived in Daragoan, a little village in the nort-east of India. It's a beautiful place between Nepal, Sikkim and West-Bengal.
We met Ryan, one of the founders of the project, in Darjeeling and we immediately liked him : driven, enthusiastic and with a knowledge of about everything you have to know when you're living here :) He gave us a little bit more information about the place where we were heading, gave us directions and there we went.
We stay in a very cosy house where the family gave us a seperate room with even a living room! Bright, big and with a stunning view over the valley. We fell with our butt in the butter, like we say in Flemish :)
The frist day Ian came to Rimbik, the last stop for the jeeps and a 2,5h walk from the village, to pick us up. Ian, an American, lives here already 5 years and is a teacher in the little school. The family we stay with is really nice, currently 3 sisters and 1 brother is living there with their parents. And they make so good food!!!! We really feel welcome.
What do we do in a day? We get up at about 6 o'clock ( it sounds early but it's just a lifestyle :)) we do some housework (wash clothes, clean the room, study some Nepali,...). At 9 o'clock we eat and go to school to give some lessons to the children. The little school has 70 kids, 7 classes and only 4 teachers. I never ever thought I would be patient enough to teach but I like it and on saterday, when there is no school, I mis them already.
So at 12 we have a break and drink tea ( they are really addicted here) and then we do some consultations and if there is still time we teach some more untill 3 o'clock. Then we have a little snack, clean the health post and go home. We do some personal stuff ( reading, resting, studying,....) untill 7 o' clock when it's dinner. Chat a little bit and then go to sleep at about nine o'clock. Time flies by if you're busy!
Now we are back in Darjeeling for a couple of days to buy some medicins and collect some school books. Today we were going to fix our "Permit" for Sikkim. We live just at the border with another state, Sikkim, where tourist have to have a permit, it doesn't cost anything and it's only for 15 days. Now we come first to Darjeeling and then to Silliguri ( where we buy medicin) and it takes us minimum 8 long hours. If we go through Sikkim then it only takes 4 hours. But because we need a permit, and you only get it in the city, we can't take the short way. So we put our nicest face on and asked for a 4 month permit. pfff, was that a mistake! A guy from the office shouted that we can't work on a touristvisa and schould use it to be a tourist and that volunteeringwork is not allowed in the borderarea! and blablablabla... When Simon asked him why that was, he answered that that question was not allowed. TSSSssssss, I saw Simon boiling inside but he stayed so polite. I wanted to shout but we were so scared he would cancel our visa, that we shut our mouth and tried to get a visum for 15 days to get this first back of medicins over the stateborder. This is India with all their rules and no-one knows why, always a suprise here!
sjoef, I'm tired, this is for now folks.
Bigg kiss from the both of us
here some news from us. The last 2 weeks we lived in Daragoan, a little village in the nort-east of India. It's a beautiful place between Nepal, Sikkim and West-Bengal.
We met Ryan, one of the founders of the project, in Darjeeling and we immediately liked him : driven, enthusiastic and with a knowledge of about everything you have to know when you're living here :) He gave us a little bit more information about the place where we were heading, gave us directions and there we went.
We stay in a very cosy house where the family gave us a seperate room with even a living room! Bright, big and with a stunning view over the valley. We fell with our butt in the butter, like we say in Flemish :)
The frist day Ian came to Rimbik, the last stop for the jeeps and a 2,5h walk from the village, to pick us up. Ian, an American, lives here already 5 years and is a teacher in the little school. The family we stay with is really nice, currently 3 sisters and 1 brother is living there with their parents. And they make so good food!!!! We really feel welcome.
What do we do in a day? We get up at about 6 o'clock ( it sounds early but it's just a lifestyle :)) we do some housework (wash clothes, clean the room, study some Nepali,...). At 9 o'clock we eat and go to school to give some lessons to the children. The little school has 70 kids, 7 classes and only 4 teachers. I never ever thought I would be patient enough to teach but I like it and on saterday, when there is no school, I mis them already.
So at 12 we have a break and drink tea ( they are really addicted here) and then we do some consultations and if there is still time we teach some more untill 3 o'clock. Then we have a little snack, clean the health post and go home. We do some personal stuff ( reading, resting, studying,....) untill 7 o' clock when it's dinner. Chat a little bit and then go to sleep at about nine o'clock. Time flies by if you're busy!
Now we are back in Darjeeling for a couple of days to buy some medicins and collect some school books. Today we were going to fix our "Permit" for Sikkim. We live just at the border with another state, Sikkim, where tourist have to have a permit, it doesn't cost anything and it's only for 15 days. Now we come first to Darjeeling and then to Silliguri ( where we buy medicin) and it takes us minimum 8 long hours. If we go through Sikkim then it only takes 4 hours. But because we need a permit, and you only get it in the city, we can't take the short way. So we put our nicest face on and asked for a 4 month permit. pfff, was that a mistake! A guy from the office shouted that we can't work on a touristvisa and schould use it to be a tourist and that volunteeringwork is not allowed in the borderarea! and blablablabla... When Simon asked him why that was, he answered that that question was not allowed. TSSSssssss, I saw Simon boiling inside but he stayed so polite. I wanted to shout but we were so scared he would cancel our visa, that we shut our mouth and tried to get a visum for 15 days to get this first back of medicins over the stateborder. This is India with all their rules and no-one knows why, always a suprise here!
sjoef, I'm tired, this is for now folks.
Bigg kiss from the both of us
donderdag 11 maart 2010
Haidie,
let me first explain some things in Dutch so I can clear a bit my head. Englishreading people should skip this part and go to the next section :)
okido, dus efkes voor de verduidelijking: we zijn 16 dagen gaan trekken in het Noorden van Nepal. Ons eerste plan was de Langtangtrek: 3 dagen op en 3 dagen naar beneden. Dus de bus op naar Syabrubesi. Dat was ons nogal een belevenis. In het midden van de weg stopt de bus want er ligt een kleine pick-up in het midden van de baan. Wij niet goed wetend wat er gebeurd ons bagage gepakt en beginnen stappen naar de andere kant van het 'accident'. 10talle mensen en een zwerm politie stonden op het voertuig te kijken als ezels op nen kluit. Na wat kleine pogingen van enkelingen om het ding te kantelen, was er vooral veel discussie en de melding dat we maar moesten overstappen op een andere bus die ons ging verder brengen maar waar we weer voor zouden moeten betalen. Terug een hele discussie en 1,5u later vertrekt de bus dan toch met vele mensen in de bus, supergrote zakken vol groenten, bagage, nepalezen en 2 belgen op het dak. Wat was er gebeurd? Een familie had stenen gaan halen voor hun huis te bouwen. De stenen vanachter in de pick-up en de moeder en het kindje zaten er bovenop. Door een verkeerde beweging ofzo is de wagen gekanteld en is het kindje verpletterd door de vallende stenen. Nu, de vader, en bestuurder, wou dat de verzekering alles terugbetaalde van wat hij aan schade had geleden en de wagen mocht niet verplaatst worden tot wanneer dat in orde kwam. Toen wij er voorbij kwamen lag de auto er al 2 dagen en het zag er niet naar uit alsof hij snel verplaatst ging worden. Tis een tragisch feit, maar om alle andere mensen met problemen op te zadelen door hetgene wat er gebeurd is, is een beetje bizar en absoluut onmogelijk in het Westen.
De Langtang was zwaar: steil naar boven, terug naar beneden, sneeuw, glad, warm en vooral overbeladen met een grote trekrugzak op onze ruggen. Iemand uit Kathmandu had ons gezegd dat het enrom duur ging zijn om te slapen en te eten onderweg ( er staan lodges echt om de 5km) dus hadden we besloten om onze tent en kookspullen mee te sleuren, maar das geen lachertje als je een berg van 3800m gaat beklimmen ;). Soit, uiteindelijk was het beetje overbodig gebleken, tis duur trekken hier maar niet zo duur als ze ons gezegd hadden. Soit, uiteindelijk zijn we wel fier om te kunnen zeggen dat we onafhankelijk konden trekken en we geen gids of drager hadden.
Zoals eerder vermeld: ge moet geen doetje zijn om dees te doen. De start was al niet zo fantastisch: tsnot zat al in mijn hoofd. Saar met snottersnietersnater naar boven wat haar beetje trager maakt om naar boven te puffen. Uiteindelijk dat overwonnen maar als we just over de Gosainkundpass waren diarree gekregen en geveld door hoge koorts. Dus dan maar 1,5 dag rust ingelast. Simon had toen een oude trekkerminded Amerikaan tegengekomen die zei dat ik dom ben om geen antibiotica te nemen als je ziek bent op een hoogte van 3700m met geen reddingsmiddelen om naar beneden te gaan. Hij zei : " je kan niet ziek worden op zo'n grote hoogte, je gaat zwak worden en dat kan je niet toelaten want je moet nog superveel verder lopen. Dus zelfs 3 dagen diarree gaan je uitputten en je te neig verzwakken om nog degelijk naar beneden te lopen". Dus hup, voor de 2de keer op 2 maanden tijd AB slikken. Maar twas wel een wondermiddeltje, de ochtend erna voelde ik me fit genoeg om de rugzak te nemen en terug te stappen. We wilden daar ook weg want de avond ervoor was er een groep van 20 fransen toegekomen met nog eens zoveel sherpa's in een mini-hotelletje waar je alles supergoed hoort en waar er maar 1 toilet is = niet grappig als je ziek bent.
Op zo'n trek leer je elkaar ook goed kennen. Ik wandel trager, hij vlugger, ik wil stoppen, hij niet,... ettelijke discussies gehad en nu mogen we wel zeggen dat zo'n trek wel een goeie test is en hoe geduldig je wel bent.
Dus uiteindelijk is ons eerste plan een beetje uitgelopen en hebben we verschillende leuke trekkers ontmoet die ons aanmoedigden om ook de Gosainkund te doen en naar Kathmandu te lopen. Vooral Robin and Lukas, een koppel uit Canada, waren geweldig. Supertijd met ze gehad.
Terug in Kathmandu eerst lekker gaan eten in ons klein lokaal tentje, maar ozo lekker eten. Vonden het zeer spannend om naar de Indische ambassade te gaan voor onze visas want daar hebben we a enkele teleurstellende verhalen over gehoord. Het zit dus zo dat je de eerste keer dat je naar India gaat normaal 6 maanden krijgt, dan moet je het lad uit voor 2 maanden en als je da terugkomt krijg je enkel 3 maanden meer. Voor een studentevisa en werkvisa moet je terug naar je land van herkomst wat in ons geval dikke zever zou zijn als we helemaal overland naar hier zijn gekomen. Soit, wij dus alles mooi ingevuld en afgegeven aan de man achter het raampje. Wij dus 6 maanden aanvragen. Zegt hij doodleuk :" ik geef jullie enkel 3 maanden", wij er alletwee direct opgevlogen "sir, sir, we really need 6 months because our parents come in July !" supersmeken voor iets dat je normaal gezien direct krijgt, tssss... kdenk dat hij zijn machtspositie eens wou laten zien. De dag erna met Indisch visa op zak, terug de bus op naar Bhaktapur, een oude stad net buiten het centrum van Kathmandu. Super mooie huizen, maar in ermbarmelijke staat, allemaal krotten eerste klas. Moest de staat geld vinden om het terug te restaureren, dan zou dit een tweede Venetie kunnen worden!
Soit, de volgende dag dus in India terecht gekomen, Darjeeling, en direct ondervonden dat India duurder is dan Nepal. Wonder boven wonder. En heel toevallig een mailtje gekregen van Ryan, van de organisatie waar we gaan werken, dat hij hier ook een paar dagen vertoefd. Dus vandaag hem ontmoet en meer uitleg gekregen over het reilen en zeilen. Hij is bezig met een project op te starten in Kaffer, maar ondervindt nu een beetje problemen met alle regeltjes hier in India, en heeft ons nodig in zijn vorig project in Dargaon waar 2 van de 3 village health workers zouden willen stoppen en hij dus vervanging zoekt. Tot wanneer hij 2 mensen terug heeft kunnen bijscholen zijn wij de vervanging. Tis hyperklein en superbasis maar tzal ons keer goe doen denk ik, terug naar de basis. Als alles goed gaat vertrekken we overmorgen: 5uur met de jeep en dan nog 2,5u wandelen. Het is echt in de middle of nowhere dus de volgende maanden zal er niet veel communicatie zijn. Hoop dat het is wat we zoeken.
oke, I will write a little bit again in English.
For people who don't understand the previous posts, we went trekking in Nepal for 16days. We did the Langtangtrek, went up to Taatopani and crossed the Gosainkund to go to Helambu where we could descent to Kathmandu. For the people who ever did a big trek like this I don't have to tell you that it's hard, painfull and exhausting. We had a lot of discussings between the two of us: he is walking faster, I'm too slow, he doesn't want to take a break, I want to, I want to stay here, he wants to look further,.... you get to know eachother pretty good after a trekking like this ;) My start wasn't really so good: a started walking up with a cold and it's not so pleasant when you go up to 3800m. When we passed the Gosainkund I even had diarree and fever and we had to stop for 1,5 days. Simon met an older American who said I'm stupid if I don't take AB's. So he gave me some and the next morning I felt better and we descented. But this trip was so amazing, there are no words to discribe the beauty of what we saw. And we met great people like Robin and Lukas, living in Canada. Had some fantastic time with them!
So after some relaxing days we traveled by bus to the border of India: 16 hours on a bus with some delays because of the maoists and because the police thought someone fell from the bus :\ But we survived and arrived 2 days ago in Darjeeling. We met here Ryan from Ecta international, a medical NGO . Tomorrow we leave the city for a very remote place and we gona see if there is work for us. Hope we find what we are looking for.
That's for now, big mail...
wish you all the best and you'll hear from us in some time :)
big kiss,
Saar & Simon
maandag 8 maart 2010
Goodbye Nepal!
Lieve mensjes,
onze tijd in Nepal zit erop, we vertrekken naar India ! spannend!!!! :)
We vertrekken morgenvroeg met de bus naar het grensstadje in het oosten van Nepal en steken hopelijk de 10de de grens over naar het grote India.
Meer info als we uiteindelijk zijn toegekomen.
Nu nog effe belgische frietjes gaan eten met onze Canadese vrienden Robin and Lukas.
dikke warme groetjes,
Saar
onze tijd in Nepal zit erop, we vertrekken naar India ! spannend!!!! :)
We vertrekken morgenvroeg met de bus naar het grensstadje in het oosten van Nepal en steken hopelijk de 10de de grens over naar het grote India.
Meer info als we uiteindelijk zijn toegekomen.
Nu nog effe belgische frietjes gaan eten met onze Canadese vrienden Robin and Lukas.
dikke warme groetjes,
Saar
 |
| bhaktapur |
Abonneren op:
Posts (Atom)
